Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΑΚΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΣΥΝΕΝΤEΥΞΗ ΣΤΟ EVIABASKET.GR
Ένας άνθρωπος-κεφάλαιο για το μπάσκετ της Χαλκίδας, είναι αναμφίβολα ο Γιώργος Βελισσαράκος, ο πρώτος προπονητής που πέρασε τα στενά όρια της πόλης κάνοντας καριέρα στο παρελθόν στις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, δείχνοντας παράλληλα το δρόμο στους προπονητές που ακολούθησαν.
Είναι ο άνθρωπος που έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της ΑΓΕΧ βάζοντας ουσιαστικά τότε ισχυρές βάσεις για το τοπικό μπάσκετ.
Είναι εκείνος που πέρασε από όλα τα στάδια, που γνώρισε μεγάλες χαρές αλλά και στεναχώριες και σήμερα στη συνέντευξη στο eviabasket.gr μιλάει για όλους και για όλα.
Για την μεγάλη του αγάπη, την ΑΓΕΧ, και πως έφτασε στο σημείο μηδέν, για την επόμενη μέρα και αν υπάρχει του μπάσκετ της Χαλκίδας, για την απογοήτευση που ένιωσε την περιβόητη χρονιά της συγχώνευσης, για τα ταλέντα, τους παράγοντες, τους διαιτητές, τον Αγγέλου που τον χαρακτηρίζει ως κορυφαίο προπονητή στην Ελλάδα, την καριέρα του και όχι μόνο.
Ο Γιώργος Βελισσαράκος, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις και μας μετέφερε πολύτιμες γνώσεις και μπασκετικές εμπειρίες. Εμείς, σε ότι ρωτήσαμε δεν αρνήθηκε να απαντήσει, πάντα με τεκμήρια, κάποιοι άλλοι όμως ποτέ δεν ζήτησαν τη γνώμη του για το δύσμοιρο τοπικό μπάσκετ και αυτό αν μη τι άλλο, αποτελεί κατάντια…
ΕΡ: Η παρουσία σου κόουτς όλα αυτά τα χρόνια στα τοπικά δρώμενα είναι συνυφασμένη με το μπάσκετ. Μπορείς λοιπόν να να μας πεις την άποψή σου για την κατάσταση αυτή τη στιγμή στο μπάσκετ της Χαλκίδας;
Γ.Β.: ‘Αυτά που ζούμε ιδίως τα τελευταία 2 χρόνια στη Χαλκίδα αναμφίβολα δεν είναι ευχάριστα. Παρότι έγιναν κάποιες προσπάθειες από παράγοντες να ζωντανέψουν το μπάσκετ περισσότερο σαν εικόνα και όχι σαν παραγωγή, με την παρουσία του Ίκαρου για παράδειγμα, αυτό τελείωσε και γυρίσαμε και πάλι στα παλιά.
Γίνετε μια προσπάθεια από αρκετές ομάδες τα τελευταία χρόνια να δουλέψουν στην υποδομή, αλλά τα αποτελέσματα θα αργήσουμε να τα δούμε. Υπάρχει στην πόλη μια διασπορά σε παίκτες, προπονητές ακόμα και παράγοντες. Δεν είναι το καλύτερο αυτό που επικρατεί, πάντα ήμουν της άποψης να είμαστε συσπειρωμένοι, να έχουμε πρόγραμμα και όραμα. Να έχουμε μια ομάδα μπροστά, με δικά μας παιδιά και να τα συμπληρώναμε με 1-2 κινήσεις βοήθειας όπως τις λέω εγώ’.
‘Στη Χαλκίδα υπάρχουν καλά μπασκετικά μυαλά, προοδευτικά θα τα χαρακτήριζα, που μπορούν να οργανώσουν μια ομάδα σε σωστά πλαίσια’.
ΕΡ: Θεωρείς ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με τις υπάρχουσες συνθήκες;
Γ.Β.: ‘Είναι δύσκολο από όλες τις απόψεις. Τα παιδιά που είναι σε καλό επίπεδο είτε σπουδάζουν εκτός Χαλκίδας είτε είναι σε άλλες ομάδες με μεταγραφή. Και βέβαια, πρέπει να πείσουμε αυτά τα παιδιά να μας εμπιστευθούν και πάλι.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει ο αθλητής να δει μια ομάδα που θα είναι οργανωμένη, που θα έχει προπονητικό team, που θα έχει ταλέντα, που θα του δώσει κίνητρο. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στον ορίζοντα, αλλά μπορεί να οργανωθεί. Στη Χαλκίδα υπάρχουν καλά μπασκετικά μυαλά, προοδευτικά θα τα χαρακτήριζα, που μπορούν να οργανώσουν μια ομάδα σε σωστά πλαίσια. Υπάρχουν και καλοί προπονητές αλλά και αρκετά παιδιά. Αν καταφέρναμε να παντρέψουμε αυτή την κατάσταση, θα μπορούσαμε σχετικά γρήγορα να είχαμε αποτελέσματα.
Όχι αύριο ασφαλώς, γιατί χρειάζεσαι 4 χρόνια να φτιάξεις ταυτότητα ομάδας και 5 χρόνια για να αποκτήσεις κορμό. Τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν σου χαρίζεται, απαιτείται δουλειά, συνεχής προσπάθεια και συνεργασία που αυτή τη στιγμή δεν την έχουμε. Χρειάζεται πίστη στο όνειρο και στον προγραμματισμό για να ξανακάνουμε τη Χαλκίδα ισχυρή, να τη φέρουμε στο προσκήνιο και πάλι, χωρίς να χρειάζεται να φέρνουμε ξένες ομάδες στη Χαλκίδα. Καλό είναι να υπάρχει μια ομάδα Α1, να βλέπουμε ωραία παιχνίδια, αλλά εγώ στέκομαι στο κομμάτι της δημιουργίας μιας δικής μας ομάδας. Και να ξέρεις ότι όλοι ξέρουν τι πρέπει να γίνει. Αλλά κανείς δεν κάνει πίσω ώστε να δημιουργήσουμε και πάλι το μπάσκετ της Χαλκίδας που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει’.
ΕΡ: Υπάρχουν άνθρωποι για να δουλέψουν πάνω σε ένα τέτοιο πλάνο;
Γ.Β.: ‘Σίγουρα υπάρχουν. Αυτοί που είναι, το ξέρουν γιατί τους το έχω πει. Μπορεί ακόμα και να έχουμε τσακωθεί μπασκετικά έχοντας διαφορετική φιλοσοφία, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Υπάρχουν προπονητές και μπορούμε να δημιουργήσουμε και παίκτες. Το πιστεύω αυτό’.
ΕΡ: Την περίπτωση του Ίκαρου πριν από 2 χρόνια και τώρα το ενδεχόμενο της Κηφισιάς, πως το κρίνεις;
Γ.Β.: ‘Σαν ιδέα, όταν δεν υπάρχει τίποτα στην περιοχή, είναι αξιόλογη και με την προοπτική ότι η ομάδα αυτή θα είναι στην ουσία της Χαλκίδας. Ο Ίκαρος ήταν μια ομάδα που απλά φιλοξενήθηκε στην πόλη μας, δεν ήταν δική μας ομάδα, όμως ακόμα και έτσι ακούστηκε και διαφημίστηκε η πόλη σε πολλές περιπτώσεις. Έτρεξαν για αυτή την προσπάθεια δικοί μας άνθρωποι, αγάπησαν την ομάδα, δέθηκαν με την προσπάθεια αφήνοντας πίσω τις δουλειές τους ακόμα και τις οικογένειες τους. Το γούσταρε αυτό που έκανε για παράδειγμα ο Κολτσιδόπουλος, δεν είχε κάποιο όφελος, το έκανε επειδή του άρεσε. Μπορεί να έχουμε έρθει σε αντιπαράθεση στο παρελθόν, αλλά σέβομαι την προσπάθεια του και το γεγονός ότι έχει τη δύναμη να μπει μπροστά σε κάθε νέα προσπάθεια’.
‘Μπήκαμε σε μια διαδικασία συγχωνεύσεων για να κερδίσουμε μια κατηγορία πιο γρήγορα και αυτή η βιασύνη τα κατέστρεψε όλα’.
ΕΡ: Το κυριότερο στοιχείο που λείπει αυτή τη στιγμή από τη Χαλκίδα ποιο είναι κατά την γνώμη σου…
Γ.Β.: ‘Χρειάζεται μια καλή μαγιά που κάποια στιγμή την είχαμε αλλά δεν την εκμεταλλευτήκαμε. Είχαμε καλούς παίκτες, κάναμε και κάποιες προσθήκες και θα μπορούσαμε να πάμε και πάλι τη Χαλκίδα ψηλά. Αλλά μπήκαμε τότε σε μια διαδικασία συγχωνεύσεων για να κερδίσουμε μια κατηγορία πιο γρήγορα και αυτή η βιασύνη τα κατέστρεψε όλα. Με πολύ λίγα χρήματα θα είχαμε φτιάξει σήμερα μια πολύ καλή ομάδα, αλλά δυστυχώς κάποιοι δεν είχαν υπομονή. Ότι έγινε τότε πάντως έγινε από αγάπη. Και εγώ που ήμουν αρνητικός στο τέλος συνηγόρησα γιατί δεν ήθελα να ήμουν το φρένο που θα έλεγε όχι σε μια ενδεχόμενη καλύτερη εποχή. Δυστυχώς επαληθεύτηκα, δεν ήθελα να μας πιάσουν κορόϊδα οι μάνατζερ που κακά τα ψέματα σήμερα κινούν τα νήματα του μπάσκετ. Είμαι τοπικιστής και δεν το κρύβω, ήθελα και εξακολουθώ να θέλω να φτιάξω μια ομάδα όπως ξέρω εγώ και όχι όπως με κατευθύνει κάποιος άλλος και κάτι τέτοιο νομίζω πως πρέπει να ισχύσει σε όλες τις ομάδες’.
ΕΡ: Μέσα από τα καμπ που διοργανώνεις τα τελευταία χρόνια αλλά και από τη συνολική ενασχόληση σου με τις μικρές ηλικίες, διακρίνεις κάποια ταλέντα;
Γ.Β.: ‘Τα ταλέντα δεν σταματάνε να υπάρχουν, απλά κάποιες φορές εμείς οι προπονητές τα καταστρέφουμε…Έχουμε υποχρέωση ως προπονητές, να προφυλάσουμε το ταλέντο, να το κατευθύνουμε έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει ένας παίκτης με προοπτική. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Χρειάζεται να δώσουμε στους παίκτες τα κατάλληλα συστατικά αλλά και το όραμα’.
‘Όλα τα πράγματα μπορούν να καταστραφούν από λάθος διαχείριση και η ΑΓΕΧ είναι κλασσικό παράδειγμα’.
ΕΡ: Πάμε στο κεφάλαιο ΑΓΕΧ. Από το 1976 που έκανε τα πρώτα βήματα αυτή η ομάδα ήσουν παρών. Σήμερα θα μπορούσε να κάνει μια εκδήλωση για τα 40 χρόνια αλλά αντ’ αυτού δεν υπάρχει καν στο χάρτη. Τι έφταιξε;
Γ.Β.: ‘Όλα τα πράγματα μπορούν να καταστραφούν από λάθος διαχείριση και η ΑΓΕΧ είναι κλασσικό παράδειγμα. Κάποιος πήγε να την εκμεταλλευτεί την ομάδα και αυτό είναι ξεκάθαρο. Πήγε να την εκμεταλλευτεί για προσωπική του προβολή για δικό του όφελος. Τη στιγμή που μια ομάδα είναι για χρόνια στο προσκήνιο, κάποια στιγμή έρχεται και η φθορά. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να κάνεις σωστή διαχείριση κάτι που δεν έγινε. Προσπάθησαν να την παντρέψουν, να την κρατήσουν με το ζόρι σε μεγάλες κατηγορίες. Αυτά είναι δύσκολα και επικίνδυνα πράγματα και το αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή είναι να μην υφίσταται καν η ΑΓΕΧ, όλη η ιστορία του μπάσκετ της Χαλκίδας. Αν υπήρχε υπομονή, αν είχαμε κάνει σωστές κινήσεις, αν ήμασταν νόμιμοι σε όλα τα επίπεδα αυτή η ομάδα ήδη τώρα που μιλάμε θα ήταν και πάλι στο προσκήνιο. Ο Αγγέλου το ’96 έκανε την επανάσταση στο μπάσκετ της Χαλκίδας. Φαντάσου να μην άντεχαν στις αποτυχίες που είχαν στην αρχή. Έχασαν την άνοδο δύο φορές στο τσακ και με εξωγενείς παράγοντες. Τον στήριξαν όμως και δικαιώθηκαν’.
‘Αυτό που με πείραξε είναι ότι κάποιοι μέσα από την ομάδα προσπάθησαν να με απαξιώσουν, να με υποβαθμίσουν’.
ΕΡ: Εσύ, στην τελευταία σου χρονιά στην ομάδα έφυγες μετά από κάποιες αγωνιστικές όχι με τις καλύτερες συνθήκες. Αισθάνθηκες απογοήτευση, πίκρα για ότι έγινε τότε και την αντιμετώπιση που έτυχες;
Γ.Β.: ‘Δεν ήταν πίκρα, περισσότερο στεναχωρήθηκα γιατί δικαιώθηκαν κάποιοι δικοί μου άνθρωποι, φίλοι και προπονητές εκτός της πόλης που μου έλεγαν τι επρόκειτο να γίνει στη Χαλκίδα. Μέσα από τέτοιες καταστάσεις διακρίνεις βέβαια ποιοι σε στηρίζουν και ποιοι είναι οι φίλοι σου. Αυτό που με πείραξε είναι ότι κάποιοι παράγοντες μέσα από την ομάδα προσπάθησαν να με απαξιώσουν, να με υποβαθμίσουν. Και αυτό γινόταν κάθε μέρα στις προπονήσεις, κάθε Κυριακή στους αγώνες…Απογοητεύτηκα γιατί με την όποια ανασφάλεια που τους διακατείχε στήριζαν στην ουσία τους… καλοθελητές. Ήταν πολύ δύσκολη η δουλειά μου μέσα στο γήπεδο, απέναντι σε παίκτες που συνέχεια άκουγαν από τους παράγοντες ότι σε μια εβδομάδα θα έχουν άλλο προπονητή. Και να ξέρεις ότι αρκετοί έπεσαν στην παγίδα τότε. Πάντα έλεγα στον πρόεδρο ότι πρέπει να επενδύει σε προπονητή που δέχεται τις απόψεις του και βέβαια τις στηρίζει. Πάντα έλεγα πως ο πρόεδρος δεν σηκώνει ποτέ τα τηλέφωνα των παικτών. Ότι πρόβλημα έχουν το συζητούν με το προπονητή και τον αρμόδιο παράγοντα. Αυτές τις διαχωριστικές γραμμές δεν τις κράτησαν και όταν μπήκαν στη μέση οι μάνατζερ χάθηκε το παιχνίδι.
Όταν ήμουν στο Σπόρτιγκ έβαζα τις μικρές να παίξουν και οι παλιές παίκτριες επαναστάτησαν. Ήρθε τότε ο πρόεδρος και μου λέει’Θέλεις να τις διώξω όλες;’ Εγώ τότε έπαιρνα 100.000 δρχ και ο Βαμβάκης στον Παναθηναϊκό ήταν με 24.000 δρχ. για να καταλάβεις τη διαφορά. Του είπα όχι, γιατί για αυτό με πληρώνεις και με έχεις στην ομάδα, για να διαχειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Όταν κατάλαβαν οι παίκτριες πως ότι έκανα ήταν για το καλό της ομάδας, όταν κατάλαβαν το λάθος τους, με είχαν πρότυπο. Σπάσαμε όλα τα ρεκόρ τότε, διαφημίστηκε η ομάδα, εγώ, κερδίσαμε όλοι. Η διοίκηση όμως με στήριξε, αυτή ήταν η διαφορά’.
‘Εδώ θέλησαν να με χρησιμοποιήσουν σαν μαγνήτη του τοπικού μπάσκετ στο κομμάτι της συγχώνευσης, αλλά δεν μου ζήτησαν τη γνώμη για τίποτα. Ίσως γιατί δεν ήθελαν να έχουν ένα Βελισσαράκο μέσα στα πόδια τους…’.
ΕΡ: Όλα αυτά τα χρόνια που το μπάσκετ στη Χαλκίδα καταρρέει, σου ζητήθηκε ποτέ η άποψη, να πεις τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει η κατηφόρα, για την επόμενη μέρα του Χαλκιδέϊκου μπάσκετ;
ΑΠ: ‘Ποτέ! Συζητάγαμε πάντα στο παρελθόν με τον Χρήστου, συζήταγα με όλους τους παλιούς παράγοντες, με τον Μπρούζο, έκανα και μια συζήτηση με τον Κολτσιδόπουλο. Τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν ζήτησαν τη γνώμη του Βελισσαράκου. Έχω μιλήσει χιλιάδες φορές με τον Αγγέλου, με τον Γιαπλέ, ποτέ όμως με παράγοντες…Στις ομάδες εκτός ΑΓΕΧ όπου και αν δούλεψα πάντα ήθελαν την άποψή μου. Στο Π.Φάληρο, στην Ελευσίνα, στην Προοδευτική, στον Αστέρα Εξαρχείων, παντού με θεωρούσαν στέλεχος της προσπάθειας τους και πάντα ζητούσαν τη γνώμη μου. Εδώ θέλησαν να με χρησιμοποιήσουν σαν μαγνήτη του τοπικού μπάσκετ στο κομμάτι της συγχώνευσης, αλλά δεν μου ζήτησαν τη γνώμη για τίποτα. Ίσως γιατί δεν ήθελαν να έχουν ένα Βελισσαράκο μέσα στα πόδια τους…’.
‘Ήταν επιλογή μου να σταματήσω, έβαλα την οικογένεια πάνω απ’ όλα’.
ΕΡ: Όλα αυτά τα χρόνια, είχες παίκτες που ακολούθησαν την προπονητική με επιτυχία. Ο Αγγέλου με μεγάλη καριέρα, ο Γιαπλές αναγνωρισμένος σε υψηλό επίπεδο, ο Μπρατσιάκος από τη νέα σεζόν προπονητής στην Α1. Θεωρείς ότι σε κάποιο σημείο αδίκησες τον εαυτό σου ή αδικήθηκες ενδεχομένως, έτσι ώστε σήμερα να μην έχεις μια αντίστοιχη πορεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν αξία οι επιτυχίες του παρελθόντος…
Γ.Β.: ‘Ήταν επιλογή μου να σταματήσω, για να είμαι σε αυτό χώρο και σε αυτό το επίπεδο, θα έπρεπε να είμαι 100% εκεί, μόνο μπάσκετ και τίποτα άλλο. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω, έβαλα την οικογένεια πάνω απ’ όλα. Προτίμησα να έχω την ηρεμία της οικογένειας παρά να συνεχίσω, είχα φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να δω τα παιδιά μου. Για αυτό και δεν ακολούθησα τον Κυρίτση στον Ολυμπιακό, προτίμησα να πάω λίγο πιο χαμηλά, πήρα τον Παναθηναϊκό στις γυναίκες κατακτώντας 3 πρωταθλήματα, πήρα 4 πρωταθλήματα με ομάδες στη Γ’ Εθνική, έγινα Ομοσπονδιακός προπονητής στις γυναίκες, κατέκτησα την 5η θέση με την Εθνική κορασίδων στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίρνοντας και την πρόκριση για το Παγκόσμιο, που είναι διαχρονικά η μεγαλύτερη επιτυχία για τις μικρές Εθνικές ομάδες γυναικών. Είχα γενικά μια αξιόλογη πορεία και είμαι περήφανος που με τη δουλειά που έκανα όλα αυτά τα χρόνια έχω αναγνωριστεί στο χώρο’.
ΕΡ: Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα έπαιρνες την ίδια απόφαση;
Γ.Β.: ‘Δεν ξέρω να σου πω. Στην πορεία πάντως έχω στεναχωρηθεί, έχω κλάψει για την επιλογή μου να σταματήσω από το πρώτο επίπεδο. Τώρα η γυναίκα μου, μου λέει πως κακώς σταμάτησες εκείνη την πορεία, ο γιος μου ο Νίκος ότι κακώς τα παράτησα. Όταν το λέω πως το έκανα για εκείνον και την Κατερίνα που μόλις είχε γεννηθεί γελάει… Να σου πω κάτι…Δεν ζηλεύω…Όταν απολαμβάνεις την εκτίμηση, όταν είσαι σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός και βλέπεις τους παίκτες να σε ακούνε και να σε παραδέχονται, όταν νιώθεις ότι ο Κυρίτσης που τότε ήταν ο πρώτος προπονητής σε εκτιμούσε σε ότι έλεγες, όταν έβλεπες σε όποια ομάδα και να πήγαινες μετά όλοι οι παράγοντες να σου αφήνουν εν λευκώ τη δημιουργία των ομάδων τους, όταν βλέπεις παίκτες που πέρασαν από τα χέρια σου να διακρίνονται μέχρι και σε Εθνικές ομάδες, τότε νιώθεις γεμάτος για ότι πέτυχες!’.
‘Ο Βαγγέλης Αγγέλου θεωρώ πως είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα’.
ΕΡ: Η Χαλκίδα πάντως είναι μια πόλη που βγάζει προπονητές…
Γ.Β.: Έτσι είναι. Ο Βαγγέλης Αγγέλου θεωρώ πως είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα. Από μικρός, από τότε που ήταν παίκτης είχε την τρέλα του προπονητή μέσα του. Μαζί προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μια άμυνα, μια επίθεση στο πινακάκι, ήμουν σίγουρος πως αυτός μια μέρα θα γίνει μεγάλος προπονητής. Από μικρός ήταν πάρα πολύ προβληματισμένος, τα πάντα τα αποτύπωνε σε ένα χαρτί, πρέπει να έχει εκατομμύρια σελίδες με συστήματα και ασκήσεις, πάντοτε άκουγε, τα φίλτραρε και τα χρησιμοποιούσε. Σου επαναλαμβάνω πως για μένα είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα και ιδανικός στο να χτίσει τοιχώματα ασφαλείας στην ομάδα, να προστατεύει παίκτες, παράγοντες, συναδέλφους του. Είναι πάνω απ’ όλα ο προπονητής που δεν εξαρτάται από τους παίκτες για το πως θα παίξει η ομάδα του, αλλά που θα πει στους παίκτες του πως θα παίξουν. Πολλοί προπονητές εξαρτώνται από τους παίκτες, ο Βαγγέλης Αγγέλου είναι εκείνος που κατευθύνει τους παίκτες. Είμαι πολύ υπερήφανος και για τον Γιαπλέ όπως και για τον Μπρατσιάκο. Είναι καταπληκτικά μυαλά και οι τρεις τους… Υπάρχουν και άλλοι Χαλκιδέοι προπονητές που ξεχωρίζουν, που δεν ξέρω αν καλώς ή κακώς ακόμα δεν έχουν περάσει τα σύνορα της Χαλκίδας…’.
‘Μεγάλο ρόλο παίζει ο τρόπος που διαχειρίζονται τους αγώνες οι διαιτητές. Θα σου πω κάτι, μήπως και θορυβήσω, μήπως και σκεφτούν κάποια πράγματα διαφορετικά. Βολεύονται’.
ΕΡ: Τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι ενεργά με το τοπικό μπάσκετ. Ποια είναι η γνώμη σου για το μπάσκετ της περιφέρειας, που πιστεύεις ότι υστερεί και χρειάζεται βελτίωση. Στη διάρκεια της χρονιάς, θυμάμαι πως αρκετές φορές είχες παράπονα από διαιτησίες και όχι μόνο…
Γ.Β.: ‘Δεν μου αρέσει. Ούτε όπως είναι δομημένο, ούτε όπως παίζεται μέσα στα γήπεδα. Παλαιότερα ήταν πιο ωραίο, πιο αγνό. Μεγάλο ρόλο παίζει ο τρόπος που διαχειρίζονται τους αγώνες οι διαιτητές. Θα σου πω κάτι, μήπως και θορυβήσω, μήπως και σκεφτούν κάποια πράγματα διαφορετικά. Βολεύονται. Αυτό το εκμεταλλεύονται κάποιες έδρες, ασκούν την πίεση που πρέπει για να πάρουν κάποια αποτελέσματα. Δεν μου αρέσει και η ποιότητα των ομάδων. Πάντα ξεχωρίζουν μόλις 1-2 ομάδες γιατί έχουν προπονητές που ασχολούνται πραγματικά μέσα στο γήπεδο. Δεν μου αρέσει, γιατί το έχουμε κάνει να μην έχει ενδιαφέρον. Είναι ένα πρωτάθλημα 6-7 ταχυτήτων, δεν υπάρχουν κίνητρα για παίκτες, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές. Δεν επιτρέπεται να έχουμε ένα σύνδεσμο (διαιτητών) και να είναι μεταξύ τους τσακωμένοι. Δεν μπορώ όμως να μην εξαιρέσω κάποιους διαιτητές, που είχαν σεβασμό για τον εαυτό τους και για το παιχνίδι. Εμένα με ενδιαφέρει ο διαιτητής να μην γίνεται ο πρωταγωνιστής στον αγώνα και το κυριότερο να σέβεται τους παίκτες και τους προπονητές. Όταν δεν σέβεται μέσα στον αγώνα, αυτόματα δεν σέβονται και εκείνον. Αυτό που συνάντησα φέτος ήταν τραγικό. Οι πρώτοι που μπορούν να βάλουν ένα λιθαράκι για να γίνει καλύτερο αυτό το πρωτάθλημα, είναι οι διαιτητές. Ακόμα και οι ομάδες της πρώτης τετράδας είχαν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους. Ο Λοκρός βγήκε πρωταθλητής γιατί ήταν η πιο οργανωμένη ομάδα του πρωταθλήματος σε όλους τους τομείς. Το Σχηματάρι βγήκε δεύτερο γιατί έκανε πολύ δουλειά μέσα στο γήπεδο και χαίρομαι που ο Τσαούσης πάντρεψε νέα παιδιά με μεγάλους και έμπειρους παίκτες. Αυτή η ομάδα δούλεψε πάρα πολύ μέσα στο γήπεδο’.
‘Θέλω να πάω σε μια ομάδα που θα μπορώ να έχω παίκτες στο γήπεδο για να μπορώ να δουλεύω και παράλληλα αυτή η προσπάθεια μου, να αμείβεται και οικονομικά’.
ΕΡ: Η επόμενη μέρα ποια είναι για τον Γιώργο Βελισσαράκο;
Γ.Β.: ‘Εμένα η μεγάλη μου τρέλα είναι η παραγωγή παικτών. Θέλω να βγάζω παιδιά, να βελτιώνω αθλητές, έχω τρέλα να δείξω στον παίκτη τι πρέπει να κάνει σωστά στο γήπεδο. Οι περισσότεροι προπονητές, φοβούνται να πούνε στον παίκτη ότι δεν ξέρει. Εγώ έχω μάθει να λέω στον παίκτη τι δεν ξέρει ώστε να το μαθαίνει. Να ξέρεις ότι δεν έχω μόνο τα καμπ. Κάνω ανοιχτές προπονήσεις, γυμνάζονται μαζί μου παίκτες από διάφορες ομάδες. Μόνο η ομάδα μου δεν γυμνάζονταν φέτος! Εκεί ήμουν προπονητής με το πινακάκι μου στην παρέα του Σαββάτου! Παρ’ όλα αυτά και πέρα από την πλάκα, μπορούσαν 2-3 μεγάλα παιδιά να πειθαρχούν και να κάνουν μεγάλες νίκες. Η ομάδα βρέθηκε στο μεταίχμιο να πέσει ή να μην πέσει λόγω κούρασης χάνοντας παιχνίδια στο τέλος αλλά και από διαιτητικά λάθη και αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή που θα είμαι του χρόνου. Θέλω να πάω σε μια ομάδα που θα μπορώ να έχω παίκτες στο γήπεδο για να μπορώ να δουλεύω και παράλληλα αυτή η προσπάθεια μου, να αμείβεται και οικονομικά. Έχω 2-3 προτάσεις από Αθήνα αλλά δεν με συμφέρουν οικονομικά. Θέλω να κάνω δουλειά και παράλληλα να αμείβομαι. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος, κάθομαι στη Χαλκίδα βοηθάω τα παιδιά και παράλληλα μπορώ να είμαι και στο Ληλάντιο ή σε κάποια άλλη ομάδα’.
Παναγιώτης Νικολάου
