Στη ζωή κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για συγκεκριμένα πράγματα. Μ’ έναν συγκεκριμένο προορισμό. Κι ο Βασίλης Μπρατσιάκος είναι ένας απ’ αυτούς. Πρόκειται για έναν… γεννημένο προπονητή, που στις 17 Αυγούστου του ’70 πληροφορίες λένε πως ανάμεσα στα δώρα συγγενών και φίλων στο μαιευτήριο για τα γεννητούρια, βρέθηκε και ένα…πινακάκι προπονητικής!
Ο Μπρατσιάκος ήταν πολύ καλός παίκτης, πρωτοέπαιξε μπάσκετ μόλις 9 ετών. Στην αντρική ομάδα της ΑΓΕΧ έπαιξε για πρώτη φορά το ’84 σε ηλικία μόλις 14 ετών! Εξαιρετικός αμυντικός, με τρίποντο-φωτιά, οργανωτής και μυαλωμένος, το κομπιούτερ του Βελισσαράκου στο…πλαστικό του ΚΕΤΕ μέχρι το 1992. Ναι, καλά διαβάσατε, σε ηλικία μόλις 22 ετών ο Μπρατσιάκος έκοψε το μπάσκετ για να ασχοληθεί με την προπονητική!
Το…μικρόβιο ο Μπρατσιάκος το είχε από πολύ μικρός. Σε ηλικία 17 ετών κοουτσάρισε για πρώτη φορά και μετά από 5 χρόνια έβαλε τέλος στην καριέρα του αθλητή για να ασχοληθεί με την προπονητική!
Αρκετοί του είπαν τότε πως κάνει λάθος. Ακόμα περισσότεροι του είπαν ότι είναι μικρός και αρκετά νωρίς για να περάσει στους πάγκους. Ο Μπρατσιάκος τότε όπως και τώρα τους άκουσε όλους. Αλλά η απόφαση όπως τώρα έτσι και τότε, ήταν δική του και αδιαπραγμάτευτη.
Και σήμερα, 25 χρόνια μετά αποδεικνύεται πόσο δίκιο είχε…
Ο δρόμος βέβαια, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, ίσα-ίσα θα λέγαμε πως ίσχυε το αντίθετο. Αναποδιές, ατυχίες, δυσκολίες, έλλειψη εμπιστοσύνης ιδίως στη Χαλκίδα παρά τις κούπες, αλλά ποιος άγιασε στον τόπο του…
Ο Μπρατσιάκος όμως το είχε από μικρός. Σε ηλικία μάλιστα μόλις 19 ετών, το 1989 κλήθηκε από την ΕΟΚ ως προπονητής στο πρώτο τουρνουά Πάσχα που διοργανώθηκε με σκοπό την επιλογή των αθλητών για την τότε Εθνική Παίδων!
Χθες το απόγευμα οδήγησε την Κύμη στη γη της επαγγελίας, κερδίζοντας τον Απόλλωνα Πάτρας και μαζί την παρτίδα της παραμονής στην Α1 κατηγορία, σε ένα ρόλο διαφορετικό από αυτό που τον έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, όχι πλέον για ένα τίτλο αλλά για την παραμονή.
Αλλά πόσο πιο ψηλά μπορεί να πάει κανείς, ο Μπρατσιάκος τα πήρε όλα και δεν έφυγε κόντρα στο γνωστό τραγούδι του μεγάλου Στράτου Διονυσίου.
Και δεν έφυγε γιατί όπως είπε χθες στη συνέντευξη τύπου, ο πρόεδρος Αλέξανδρος Θεοδώρου είναι μάγκας με κεφαλαία γράμματα, κλείνοντας τα αυτιά του στις σειρήνες για μια ακόμα φορά. Και κάπου εδώ, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως ο Θεοδώρου είναι γεννημένος παράγοντας αλλά όχι…Ελληνικής νοοτροπίας, διοικώντας με μαεστρία και πρωτοφανή ψυχραιμία σε ηλικία μόλις 33 ετών! Αλλά αυτό είναι ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο που θα το ανοίξουμε λίαν συντόμως…
Πάμε πίσω λοιπόν στον κόουτς που τα σάρωσε όλα τα προηγούμενα χρόνια με 6/6 σερί ανόδους με την Κύμη, με άλλες τόσες τα προηγούμενα χρόνια με όσες ομάδες συνεργάστηκε και με μια παραμονή χθες στην Α1 που ισούται με ένα ακόμα τίτλο, ίσως και λίγο παραπάνω θα έλεγα εγώ.
Γιατί, τόσα απρόοπτα και σε αυτό τον βαθμό δεν τα άντεξε κάποια στιγμή φέτος ούτε ο Παναθηναϊκός! Ο Τζέϊμς έσπασε το χέρι του στη τζαμαρία και κοτζάμ εξάστερος τα βρήκε σκούρα. Κρίση, αλλαγή προπονητή και κυνηγητό με το καλημέρα σε όλους τους στόχους, αυτό και αν ήταν πισωγύρισμα…
Σε αντιστοιχία, οι αναποδιές της Κύμης που δεν είναι του μεγέθους του Παναθηναϊκού, ήταν μεγαλύτερες. Σε μια περίοδο που η ομάδα έδειχνε να βρίσκεται στα πάνω της κοντράροντας για 3 10λεπτα τον Ολυμπιακό, ποιος θα περίμενε πως ο Μόργκαν θα έσπαγε το χέρι του σε νυχτοπερπατήματα…
Εκτός ομάδας ο Μόργκαν, εκτός μετά από λίγες μέρες και ο Ελ Αμίν, εντός έδρας ήττα από το Λαύριο, καταστροφές στην Κύμη με πτώση της σκεπής στο κλειστό, αυτή δεν ήταν διαβολοβδομάδα του στρατού αλλά διαβολομήνας.
Άλλος στη θέση του θα είχε λυγίσει. Ο Μπρατσιάκος μάζεψε τα ασυμμάζευτα και στο τέλος βγήκε και πάλι νικητής. Και αν δεν μπόρεσε να περάσει τον πήχη των play-off που του είχα γράψει στις 18 Οκτωβρίου δεν φταίει εκείνος ούτε και εγώ. Ας όψεται ο Μόργκαν…
Παναγιώτης Νικολάου
