Ο αρχηγός της ομάδας Φάλαρα Στυλίδας Γιάννης Δημητρίου ζήτησε από το eviabasket να σχολιάσει κάποια ζητήματα για το τοπικό μπάσκετ που όπως είπε τον απασχολούν εδώ και μήνες.
Η αφορμή δόθηκε εξαιτίας του σοβαρού τραυματισμού του στο κλειστό της Αιδηψού και της ένστασης που έκαναν τότε ζητώντας από την ΕΣΚΑΣΕ την επανάληψη του αγώνα λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου και η οποία δεν έγινε δεκτή.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρει ο Γ.Δημητρίου:
Ήθελα από καιρό να σχολιάσω κάποια πράγματα που με απασχόλησαν σε όλη τη διάρκεια της πενταετούς (δεύτερη χρονολογικά) ενασχόλησης μου με το τοπικό μπάσκετ, τόσο αγωνιστικά όσο και διοικητικά. Ο λόγος που τα δημοσιεύω εδώ είναι πολύ απλός . Προφανώς οι κύριοι της ΕΣΚΑΣΕ δίνουν πολύ μεγαλύτερη σημασία σε ότι γράφεται εδώ παρά στα εισερχόμενα στο γραφείο τους.
Περίμενα όμως την κατάλληλη στιγμή και αυτή ήρθε τώρα μαζί με τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας του δεξιού μου γόνατου.
Κάποιοι θα γνωρίζουν ότι μετά το τέλος του αγώνα του αντρικού τμήματος μπάσκετ της ομάδας μας με αντίπαλο αυτή του Σύλλα, καταθέσαμε ένσταση και ζητήσαμε επανάληψη του αγώνα λόγω ακαταλληλότητας του αγωνιστικού χώρου. Όσοι έχουν παίξει στο γήπεδο αυτό αλλά και σε άλλα ανάλογα, γνωρίζουν ότι κάτω από συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες, που δεν είναι και τόσο σπάνιες το χειμώνα, το γήπεδο λόγω της υγρασίας μετατρέπεται σε πίστα για πατινάζ. Στο γήπεδο λοιπόν αυτό και στη δεύτερη φάση του αγώνα γλίστρησα με αποτέλεσμα να τραυματιστώ, δυστυχώς για μένα πολύ σοβαρότερα από ότι ήλπιζε ο σοβαρότατος γιατρός-φυσιοθεραπευτής του Σύλλα. Η τελική διάγνωση είναι ρήξη έσω και έξω μηνίσκου και πρόσθιου χιαστού.
Ήδη από το ζέσταμα ενημερώσαμε του διαιτητές Χαϊνά και Παστήρα ότι το γήπεδο ήταν επικίνδυνο αλλά χωρίς απόκριση. Το μόνο που άλλαξε μετά τον τραυματισμό μου ήταν ότι κάθε φορά που έπεφτε κάποιος και εμείς λέγαμε στους διαιτητές να διακόψουν τον αγώνα ήταν ότι μας απαντούσαν ότι δεν γίνεται και ότι αν θέλαμε να κάνουμε ένσταση να την κάνουμε το τέλος του αγώνα. Ο αγώνας τελείωσε χωρίς να τραυματιστεί κάποιος άλλος από καθαρή τύχη γιατί τα παιδιά όλα έπεφταν συνεχώς κάτω.
Εδώ να σημειώσω ότι εκτός από τον γιατρό του Σύλλα ο οποίος πιστεύω ότι μου φέρθηκε ακριβώς σα να ήμουν παίχτης της δικής του ομάδας και τον ευχαριστώ κυρίως για το κουράγιο που μου έδωσε, κανένας άλλος αντίπαλος δεν ήρθε ούτε να μου δώσει το χέρι. Ούτε καν ο αντίπαλος προπονητής. Επιπλέον όταν πήγα να καταθέσω την ένσταση σαν αρχηγός μου επιτέθηκε φραστικά ο φερόμενος ως πρόεδρος του Σύλλα.
Η ένσταση μας τελικά απορρίφθηκε και για τυπικούς λόγους, αφού δεν έγινε στην αρχή του αγώνα (η πρώτη διαιτητής μας έλεγε ότι πρέπει να την κάνουμε στο τέλος) και για ουσιαστικούς λόγους αφού η πρώτη διαιτητής έγραψε στο φύλλο αγώνα ότι το γήπεδο ήταν εντάξει (αφού είχαμε μόνο έναν τραυματισμό και δεν σκοτώθηκε κανένας)
Με αφορμή αυτά λοιπόν έχω τρία ερωτήματα να θέσω:
1) Αυτή είναι η διαπαιδαγώγηση που παίρνουν οι αθλητές σε αυτό το επίπεδο;
2) Ποιος μας προστατεύει σαν παίχτες από τους διαιτητές που βρίσκονται στο απυρόβλητο και μόνο ο δικός τους λόγος μετράει;
3) Ποιος μας προστατεύει από αυτούς που διοργανώνουν τα πρωταθλήματα προσκολλημένοι στους τύπους χωρία καμία επαφή με την ουσία αυτού που κάνουμε;
Οι περισσότεροι σε αυτό το επίπεδο είμαστε ερασιτέχνες πράγμα που σημαίνει ότι την επόμενη του αγώνα έχουμε ή δουλειά ή σχολείο ή πανεπιστήμιο ή κάποια υποχρέωση.
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη όταν κάποιος τραυματίζεται ; Και στη δική μου περίπτωση που είναι καθαρά ευθύνη των διαιτητών που δεν ανέβαλαν τον αγώνα, ποιος θα αναλάβει το κόστος της αποκατάστασης και της αποθεραπείας μου; Είμαι αυτοαπασχολούμενος και έχω και ένα μικρό παιδί 15 μηνών, πως θα καταφέρω να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου;
Επειδή έχω διαβάσει απαντήσεις από ανθρώπους της ΕΣΚΑΣΕ στο site ας μου απαντήσει κάποιος γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια οι απαιτήσεις τους αυξάνονται (λεφτά για δελτία, πληρωμή των διαιτητών μετά τους αγώνες κλπ) ενώ οι υποχρεώσεις τους μειώνονται.
Αυτά.
Γιάννης Δημητρίου’
