ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Αν ρωτήσεις κάποιον μπασκετικό να σου πει ποιο είναι το πρώτο όνομα που του έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της Χαλκίδας, θα σου μιλήσει αναμφίβολα για τον Βαγγέλη Αγγέλου.
Ο Χαλκιδέος κόουτς με μεγάλη καριέρα ως παίκτης και ως προπονητής, αποτελεί τη βιτρίνα της πόλης σε πανελλήνια αλλά και σε ευρωπαϊκή εμβέλεια, ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει όλη του ζωή στην πορτοκαλί θεά, που ήταν και παραμένει διαρκώς μπροστά από την εποχή του…
Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη μαζί του, θα σταθούμε σε κάποιες στιγμές της καριέρας του που δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, παρά στα όσα κατάφερε και πέτυχε σε πρώτο χρόνο τόσο ως παίκτης όσο και ως κόουτς που είναι και λίγο έως πολύ γνωστά.
Ο Βαγγέλης Αγγέλου γεννήθηκε το 1962 και από μικρό παιδί έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στην ΑΓΕΧ στην οποία ανήκε από την ίδρυσή της, το 1976!
Έπαιξε μπάσκετ στο ανοιχτό γήπεδο της Χαλκίδας, έδρα τότε της ΑΓΕΧ, όμως το ταλέντο του και η οξυδέρκεια του δεν άφησαν ασυγκίνητες μερικές από τις μεγαλύτερες ομάδες στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Από τον Ιωνικό του Γιαννάκη στον Απόλλωνα του Πετρόπουλου!
Έτσι, ενώ βρέθηκε προς στιγμήν κοντά στον Ιωνικό που είχε παίκτη τότε τον Παναγιώτη Γιαννάκη, κατέληξε τελικά το 1984 στον Απόλλωνα Πάτρας ως συμπαίκτης μεταξύ άλλων του ‘Νουρέγεφ’ Κώστα Πετρόπουλου. Μέλος της ομάδας που το ’84 κόντραρε τον μεγάλο Άρη εκείνης της εποχής, όταν με τρίποντο που τελικά ακυρώθηκε από τον Λιανό, ο Απόλλωνας κέρδιζε στο φινάλε με 81-78!
Τότε, η νίκη κάποιας Ελληνικής ομάδας επί του ‘αυτοκράτορα’ αποτελούσε πρώτο θέμα στις ειδήσεις! Ο Αγγέλου που στον Απόλλωνα ως παίκτης ήταν πρωταγωνιστής με διψήφιο αριθμό πόντων, που…σήκωνε το χειρόφρενο στον αιφνιδιασμό για σουτ τριών πόντων, αγαπήθηκε από τον κόσμο και αυτή η σχέση είχε διαχρονική αξία καθώς επιβεβαιώθηκε και πέρυσι στο πέρασμά του από τον Προμηθέα.
Το 1987 ακολούθησε ο Ολυμπιακός με το όνομα του Αγγέλου να παίζει ψηλά στα πρωτοσέλιδα της εποχής ως μια από τις μεταγραφές του Κοσκωτά. Ήταν ο αγαπημένος συμπαίκτης των Αμερικάνων, με τον Σκάρι και τον Μίντλεντον να τελειώνουν με απίστευτα καρφώματα τις πάσες που πέρναγε από την…κλειδαρότρυπα ο Αγγέλου! Ακόμα και τώρα, αν μπει κάποιος στο youtube, θα δει τρομερές φάσεις που ξεσήκωναν το πλήθος.
Το ’89 ο Αγγέλου πήρε μια δύσκολη απόφαση. Με το σκάνδαλο του Κοσκωτά στο φόρτε του το τμήμα του Ολυμπιακού στο μπάσκετ μπήκε στο περιθώριο και ο Χαλκιδέος παίκτης αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του επιστρέφοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του!
Ο Ιωαννίδης και η επιστροφή στα γήπεδα
Μια απόφαση όμως, που αποδείχθηκε προσωρινή καθώς το ’91, όταν ανέλαβε ο Κόκκαλης τη διοίκηση και ο Ιωαννίδης τεχνικός, ο ‘ξανθός’ έφτασε ένα καλοκαιρινό απόγευμα στη Χαλκίδα και κατάφερε να γίνει από τους ελάχιστους ανθρώπους που του άλλαξαν μια απόφαση που είχε πάρει, χτυπώντας τον στο ευαίσθητο σημείο, τον εγωισμό του!
Στην 1η αγωνιστική του πρωταθλήματος απέναντι στον Άρη, στο ΣΕΦ και μπροστά σε 12.000 κόσμο, αριθμός απίστευτα μεγάλος για τα δεδομένα της εποχής, ο Ελληνιάδης κάνει γρήγορα τρία φάουλ και ο Ιωαννίδης βάζει τον Αγγέλου πάνω στον Γιαννάκη. Ο Βαγγέλης περνάει ‘χειροπέδες’ στον αρχηγό του ‘αυτοκράτορα’, τον περιορίζει στους 5 πόντους, ο Πάσπαλιε στο άλλο μισό του γηπέδου έχει βάλει μπρος την καλαθομηχανή πετυχαίνοντας τους 38 από τους 67 πόντους της ομάδας του (67-59) και ο Ολυμπιακός πετυχαίνει τη νίκη της χρονιάς εκμεταλλευόμενος εκείνη τη μέρα και την απουσία του Γκάλη. Μετά τον αγώνα μάλιστα ο Αγγέλου κάνει μια δήλωση που έδειχνε από τότε πως σκεφτόταν ως προπονητής: ‘Λες να με πειράζει που σουτάρει μόνο ο Πάσπαλι; Μα η απάντηση είναι απλή. Τόσα χρόνια σκοράραμε όλοι και δεν είχαμε νικήσει ποτέ τον Άρη’!
Το επόμενο καλοκαίρι, ο Ιωαννίδης φέρνει στο λιμάνι τον Τόμιτς και ο Αγγέλου παίρνει το δρόμο για τη Ν.Σμύρνη όπου θα ζήσει μεγάλες στιγμές. Ένας ημιτελικός Κυπέλλου Κόρατς με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, συμπαίκτης με Γιαννάκη, Φάνη, Τέρνερ, Πι Τζει Μπράουν, Στόουκς αλλά και με τον μεγάλο άτυχο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Ο Αγγέλου ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έπεισε τότε τον Φάνη να κάνει ατομικές πρωϊνές προπονήσεις, ήταν και ο πρώτος που έτρεξε στον Γιάνκοβιτς μετά την πτώση του στο παρκέ και κατάλαβε αμέσως πως είχε γίνει σοβαρή ζημιά. Ο Ιωαννίδης μπορεί να τον άφησε να φύγει από τον Ολυμπιακό, αλλά δεν έπαψε να τον σέβεται ως παίκτη. Σε ένα αγώνα Πανιώνιου-Ολυμπιακού, ο Αγγέλου έγινε η αιτία για να ανταλλάξουν γαλλικά οι δύο προπονητές, όταν ο Τζούροβιτς τον χρησιμοποίησε αγνοώντας τη συμφωνία στη μεταγραφή του ώστε να μην παίξει στα μεταξύ τους παιχνίδια… Στον Πανιώνιο ο Αγγέλου στην τελευταία του χρονιά, γνώρισε από κοντά και τον άνθρωπο που έμελλε να τον σημαδέψει στην προπονητική του καριέρα, τον Ντούσαν Ίβκοβιτς…
Επόμενος και τελευταίος σταθμός της καριέρας του το 1996 ο Ηρακλής έχοντας για συμπαίκτες μεταξύ άλλων τον Τάρπλέϊ και τον ΜακΝτάνιελ, με συμμετοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών αλλά και στον τελικό του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στην Πάτρα. Εκεί μάλιστα για να παίξει, στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση, καθώς στον ημιτελικό του fianl-4 ο Αγγέλου τραυματίστηκε και επέστρεψε άρον-άρον στην Αθήνα για θεραπείες. Την επόμενη μέρα γύρισε στην Πάτρα, έπαιξε με ‘σφιγμένα δόντια’ στον τελικό όπου ο Ηρακλής ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό του Ντομινίκ Γούϊλκινς με 85-74. Ο Αγγέλου ολοκλήρωσε ως παίκτης με 254 συμμετοχές στην Α1 και 1.782 πόντους! Εκείνη τη χρόνια γράφτηκαν οι τίτλοι τέλους της αγωνιστικής καριέρας του Αγγέλου για να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, αυτό της προπονητικής.
Η αρχή της προπονητικής καριέρας
Για την ακρίβεια, ο Αγγέλου ξεκίνησε την προπονητική κάποια χρόνια νωρίτερα, το ’83 ως προπονητής της παιδικής ομάδας της ΑΓΕΧ, ενώ το ’90 μαζί με τον Γιαπλέ οδήγησαν τους παίδες της ΑΓΕΧ για πρώτη φορά στην τελική 6αδα Πανελλήνιου πρωταθλήματος, κατακτώντας την 3η θέση στα Τρίκαλα! Την ίδια χρονιά, έκανε και το πρώτο camp στη Χαλκίδα, πρωτοποριακή κίνηση για τότε, με καλεσμένο τον Αργύρη Καμπούρη και τον Τζορτζ Παπαδάκο.
Η ΑΓΕΧ σε επαγγελματικά πρότυπα
Το 1996 ο Αγγέλου ανέλαβε την αντρική ομάδα της ΑΓΕΧ μεταφέροντας στη Χαλκίδα τις παραστάσεις του από τα γήπεδα της Α1 αλλά και την τεχνογνωσία του. Η Χαλκίδα άρχισε να δουλεύει σε επαγγελματικά πρότυπα που θα τα ζήλευαν και ομάδες Α1 και μέχρι το 2002 η πόλη έζησε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Στην ομάδα την πρώτη χρονιά της Γ’ Εθνικής ήρθε ο Σταμάτης και ο Παπαδάκης από τον Ολυμπιακό, ασύλληπτες μεταγραφές για εκείνη την εποχή, για να ακολουθήσουν μεταξύ άλλων, ο Δρελιώζης του Πανιωνίου, ο Κουμπούρας που έγινε μάχη για να έρθει στη Χαλκίδα. Αλλά η ΑΓΕΧ δεν ενισχύθηκε μόνο αγωνιστικά. Ο Παύλος Κορκίδης από μάνατζερ του Παναθηναϊκού ήρθε στη Χαλκίδα, το μπάσκετ της Χαλκίδας έγινε ευρέως γνωστό, κάθε Κυριακή ο αγώνας της ΑΓΕΧ ήταν το σημείο αναφοράς για ολόκληρη την πόλη με τον κόσμο να γεμίζει τις εξέδρες πρώτα του ΔΑΚ και ύστερα του Κλειστού Κανήθου για να παρακολουθήσει μια ομάδα που όσες κατηγορίες και αν ανέβηκε, όσους παίκτες και αν πήρε, πάντα η βάση της ήταν οι Χαλκιδέοι αθλητές! Από τη Γ’ Εθνική μέχρι και την Α2, πάντα πρωταγωνίστρια, είχε ως βασικούς άξονες τον Σωτ.Αγγέλου, τον Βοσνιάδη, τον Χατζηϊωάννου, τον Μούτουπα, τον Νίκο και τον Άγγελο Καπελέρη, τον Πούλο, τον Σωκρ. και τον Ανδρ.Γκιζόγιαννη από τη γειτονική Μαλεσίνα και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που εκτός των άλλων έφτιαχναν και την χημεία με τον κόσμο.
Αλλά και προπονητικά ο Αγγέλου δεν ήταν μόνος του, διάλεξε ως συνεργάτες προπονητές που άφησαν το στίγμα τους, όπως ο Βόβορας που τώρα είναι στον Παναθηναϊκό, ο Τσαούσης πρωταθλητής με το Σχηματάρι, ο Καραμπέτσας από τη Λαμία και ασφαλώς ο Γιαπλές, με τον οποίο ο Αγγέλου ακολουθεί κοινή πορεία ακόμα και σήμερα.
Μετά το 2002, ο Αγγέλου έκανε το άλμα για εκεί που πραγματικά άξιζε, για το κορυφαίο επίπεδο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αρχικά στον Άρη βοηθός του Μίνιτς και τη διετία 2003-05 στο Μαρούσι μαζί με τον Γιαννάκη, όπου έχασε την ευκαιρία για να πάει βοηθός στην Εθνική στην Ολυμπιάδα του 2004 καθώς έπρεπε να κάνει την προετοιμασία των ‘κιτρινόμαυρων’.
Το 2006 ως βοηθός του Ντούντα Ιβκοβιτς πήρε το Eurocup με τη Δυναμό Μόσχας και το 2012 στον τελικό της Κωνσταντινούπολης κατέκτησε την Ευρωλίγκα και πάλι στο πλευρό του Ίβκοβιτς, αυτή τη φορά με τον Ολυμπιακό σε εκείνο τον ανεπανάληπτο τελικό με την ΤΣΣΚΑ!
Ενδιάμεσα είχαν προηγηθεί οι πάγκοι της ΑΕΚ και των Τρικάλων ως πρώτος προπονητής, ενώ το τελευταίο μεγάλο σχολείο ήταν η Εφές ως πρώτος προπονητής στην Ευρωλίγκα και συνεργάτης μετέπειτα του Ίβκοβιτς.
Πάμε λοιπόν τώρα στη συνέντευξη με τον Βαγγέλη Αγγέλου, ενός προπονητή και πάνω απ’ όλα ανθρώπου που προσωπικά για μένα αποτελεί πρότυπο, που η πορεία του στο χώρο του μπάσκετ αποτελεί σημείο αναφοράς, του κόουτς που έχει οικογένεια με μπασκετικό…DNA, καθώς η σύζυγός του Χριστίνα υπήρξε παλαιότερα παίκτρια του μπάσκετ, ο αδερφός του Σωτήρης που ζει μόνιμα πλέον στην Αμερική παίκτης του μπάσκετ με μεγάλο ταλέντο και βέβαια ο υιός Γιώργος που επιστρέφοντας από την Αμερική υπέγραψε στο Περιστέρι για να κάνει σε όλους γνωστό πως το όνομα Αγγέλου θα μας απασχολεί σε όλα τα επίπεδα και για τα επόμενα χρόνια…
‘Δεν το περίμενα, δεν θα ήθελα να γίνει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ξαφνιάζει κιόλας η πορεία του μπάσκετ της Χαλκίδας’
ΕΡ: Δεκαπέντε χρόνια μετά το τέλος της δικής σου διαδρομής στο μπάσκετ της Χαλκίδας, δεν υπάρχει πλέον ομάδα ούτε καν στη Γ’ Εθνική. Περίμενες ότι θα έφτανε ποτέ το μπάσκετ της Χαλκίδας σε αυτή την κατάσταση;
Β.Α.: ‘Δεν το περίμενα, δεν θα ήθελα να γίνει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ξαφνιάζει κιόλας. Τη βίωσα αυτή την ομάδα και ως παίκτης και ως προπονητής. Κάναμε μια προσπάθεια που ήταν δύσκολη και μετά όταν έπεσαν κάποιοι πυλώνες έφτασε σε αυτή την κατάσταση. Είναι σίγουρα λυπηρό, αλλά πάντα όταν φτάνει κάτι χαμηλά έχεις το κίνητρο να το ξανασηκώσεις’.
ΕΡ: Είπες ότι δεν ξαφνιάστηκες. Ενδεχομένως να μην έμειναν δεδομένες κάποιες βάσεις της δικής σου 6ετίας που αποτέλεσαν συστατικό επιτυχίας;
Β.Α.: ‘Οταν μιλάμε για το μπάσκετ της Χαλκίδας πρέπει να πούμε κάποιες αλήθειες. Η πρώτη αλήθεια είναι όταν ανέλαβε ο Σταμέλος την ομάδα έχοντας τη δυνατότητα να μπορέσει να στηρίξει ένα πρόγραμμα και να συσπειρώσει δίπλα του ανθρώπους για να φτιαχτεί ένα πλάνο με νέες ιδέες όλα πήγαιναν καλά. Υπήρχε το μεράκι αλλά και η αντίληψη ενός ανθρώπου που είχε παίξει και ήξερε να επιλέγει’.
ΕΡ: Η αρχή το ’96 ήταν αυτό που λέμε κάθε αρχή και δύσκολη, γιατί τις πρώτες χρονιές η προσπάθεια δεν συνδυαζόταν και από το αποτέλεσμα.
Β.Α.: ‘Ύπήρξαν πάρα πολλές αναποδιές. Τα τρία πρώτα χρόνια της ομάδας τα θυμάμαι ακόμα και τώρα μέρα-μέρα, δευτερόλεπτο-δευτερόλεπτο. Κάναμε 2-3 ήττες μετά την πρώτη σεζόν και δεν ανεβαίναμε. Συνέβαιναν απίστευτα πράγματα. Ενώ υπήρχε ενθουσιασμός και μεράκι δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα κριτήρια προστασίας της ομάδας. Προχωρήσαμε όμως, είχαμε σωστές βάσεις, καλή χημεία ανθρώπων, πάντα κάτω από ένα συγκεκριμένο μοντέλο. Είχαμε πολύ καλό marketing, μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, επιχειρήσεων και την ατομική συμμετοχή των ανθρώπων που ήταν μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Αυτό σταμάτησε να λειτουργεί όπως θα έπρεπε όταν υπήρξε πρόβλημα καυσίμου γα να λειτουργήσει αυτή η μηχανή. Το μπάσκετ όσο πιο επαγγελματικά θες να το δεις, κοστίζει όλο και περισσότερο. Πολλοί είναι εκείνοι που ξεκινούν με όνειρα και φιλοδοξίες και απογοητεύονται γρήγορα γιατί δεν ξέρουν πόσο οικονομικά επώδυνο είναι αυτό το εγχείρημα. Κάπου εκεί σταμάτησε το εγχείρημα της Χαλκίδας. Κάπου εκεί σταματάνε άλλωστε και όλες οι προσπάθειες’.
‘Για 5 1/2 χρόνια όλα πήγαιναν ρολόι, με προβλήματα μεν, αλλά με μεγάλη προσπάθεια για την επίλυσή τους. Τους τελευταίους 6 μήνες όταν άρχισαν τα προβλήματα οικονομικής φύσης, εκεί χάλασε η σχέση μας. Η οργάνωση μιας ομάδας είναι όπως το αποτέλεσμα ενός αγώνα μπάσκετ, δεν υπάρχει ισοπαλία’
ΕΡ: Αν υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις ενδεχομένως ο δικός σου κύκλος να μην είχε κλείσει το 2002, ή είχες πάρει την απόφαση μετά από 6 χρόνια να κάνεις το παραπάνω βήμα;
Β.Α.: ‘Εγώ ήμουν ταγμένος σε αυτή την προσπάθεια, δεν είμαι από τους ανθρώπους που παρατάω εύκολα πράγματα. Το 2002 συνέβη το εξής: Για 5 1/2 χρόνια όλα πήγαιναν ρολόι, με προβλήματα μεν, αλλά με μεγάλη προσπάθεια για την επίλυσή τους. Τους τελευταίους 6 μήνες όταν άρχισαν τα προβλήματα οικονομικής φύσης, εκεί χάλασε η σχέση μας. Η οργάνωση μιας ομάδας είναι όπως το αποτέλεσμα ενός αγώνα μπάσκετ, δεν υπάρχει ισοπαλία. Πρέπει να πάρεις αποφάσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα και να δείξεις χαρακτήρα. Εκεί η δική μου στάση ήταν δεδομένη. Πιστεύω όμως πως ρόλο έπαιξε και η κούραση. Κουράστηκα και κούρασα και κάπου εκεί επιλέχθηκε ένας πιο εύκολος δρόμος, ένα διαφορετικό μοντέλο, συνεχίζοντας η ομάδα το δρόμος της και εγώ το δικό μου’.
‘Λέω πάντα, πως δεν πρόκειται να ξεχάσω τα δύο μου πρώτα χρόνια της προπονητικής. Εκτός από την ευκαιρία που μου δόθηκε μπαίνοντας σε αυτό το χώρο με αγωνιστικές και όχι προπονητικές εμπειρίες, οφείλω πάρα πολλά στα παιδιά εκείνων των δύο πρώτων χρόνων’
ΕΡ: Στα δικά σου χρόνια στη Χαλκίδα ως προπονητής, μια διαδρομή από τη Γ’ Εθνική έως την Α2, χτίστηκε με ένα κορμό Χαλκιδέων παικτών και κάποιες επιλεγμένες προσθήκες. Αυτό πόσο δύσκολο ήταν να επιτευχθεί; Σήμερα θα μου φαινόταν αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο…
Β.Α.: ‘Καταρχάς υπήρχε μια μαγιά παικτών. Λέω πάντα, πως δεν πρόκειται να ξεχάσω τα δύο μου πρώτα χρόνια της προπονητικής. Εκτός από την ευκαιρία που μου δόθηκε μπαίνοντας σε αυτό το χώρο με αγωνιστικές και όχι προπονητικές εμπειρίες, οφείλω πάρα πολλά στα παιδιά εκείνων των δύο πρώτων χρόνων. Υπέστησαν το στρες μου, το άγχος μου, την ανωριμότητα μου. Όλα αυτά τα παιδιά, που προέρχονταν από τα παιδικά τμήματα, μπήκαν σε ένα πρόγραμμα, αρκετά επώδυνο ιδίως στην αρχή του, ξεκινήσαμε ας μην ξεχνάμε με 6-7 συνεχόμενες ήττες. Τότε, άρχισα εγώ να προσαρμόζομαι σε αυτά τα παιδιά, γιατί εκείνα με ακολουθούσαν τυφλά. Εγώ πίστευα πως αυτά που εγώ βίωνα ως επαγγελματίας αθλητής θα μπορούσαν εύκολα να απορροφηθούν από αυτά τα παιδιά. Έκαναν τρομερή προσπάθεια να τα αφομοιώσουν αλλά ήταν λάθος ο τρόπος που εγώ προσπαθούσα να τα επιβάλλω. Δεν υπήρχε το στοιχείο της προσαρμογής μέσα από τις εμπειρίες τους. Τότε λοιπόν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με πολλή προπόνηση και με συνεχόμενη τριβή με το αντικείμενο. Μέσα από την προπόνηση μαθαίναμε τα λάθη μας και το λάθος στον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμός είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Στη συνέχεια φέραμε κάποια άλλα παιδιά στην ομάδα, πάντα με τις αρχές της οικογένειας και της φιλίας. Ήρθαν κάποια έμπειρα παιδιά, φτιάχτηκε μια χημεία, τα ντόπια παιδιά είδαν ότι η διαφορά δεν ήταν τόσο μεγάλη με τους έμπειρους σε μεγάλες κατηγορίες, ήταν περισσότερο εγκεφαλική και ψυχοπνευματική και αυτό το πράγμα σιγά-σιγά ωρίμαζε και συσπείρωνε φτιάχνοντας ένα προϊόν της πόλης που αργότερα είχε φιλοδοξίες και όνειρα για να πάει και πιο ψηλά’.
‘Έχουν αλλάξει οι καιροί, ο κόσμος δεν έχει καθαρό μυαλό, πιστεύω πως για τα επόμενα χρόνια το μπάσκετ και όλες οι αθλητικές δραστηριότητες θα είναι περισσότερο θεραπευτικές παρά χομπίστικες’
ΕΡ: Αν ξεκίναγε σήμερα μια προσπάθεια για το μπάσκετ της Χαλκίδας από το σημείο μηδέν, ποιες θα ήταν οι βασικές αρχές που θα έπρεπε να ακολουθηθούν;
Β.Α.: ‘Έχουν αλλάξει οι καιροί, ο κόσμος δεν έχει καθαρό μυαλό, πιστεύω πως για τα επόμενα χρόνια το μπάσκετ και όλες οι αθλητικές δραστηριότητες θα είναι περισσότερο θεραπευτικές παρά χομπίστικες. Η αίσθηση μου στη σημερινή εποχή είναι πως υπάρχουν δύο βασικές αρχές απ’ όπου κάποιος πρέπει να ξεκινήσει. Πρώτα απ’ όλα να υπάρξει η αρχή της συνεργασίας. Να μάθω να συνεργάζομαι ώστε να μπορώ να παίρνω το θετικό στοιχείο του καθενός αλλά και η αρχή του σεβασμού. Η καλή συνεργασία και ο σεβασμός είναι το πρώτο πράγμα. Από εκεί και πέρα, πρέπει να υπάρξει ένα πρόγραμμα που όταν απευθύνεται προς αθλητές πρέπει να είναι πολύ προσεγμένο γιατί τα παιδιά αντιμετωπίζουν σήμερα πολλά προβλήματα μέσα στις οικογένειες τους, να αναπτυχθούν προσωπικές σχέσεις, να ξαναχτιστούν οι σχέσεις αθλητών και προπονητών μέσα στο γήπεδο, οι σχέσεις των ανθρώπων που θέλουν να διοικήσουν και να υπάρχει πάνω απ’ όλα ένας κώδικας δεοντολογίας με αρχή πάνω απ’ όλα το σεβασμό’.
‘Καταρχήν θεωρώ πως είμαι ευλογημένος. Κατάφερα και έκανα δουλειά μου κάτι που αγάπαγα’
ΕΡ: Είσαι ευχαριστημένος από την καριέρα σου ως παίκτης και τώρα ως προπονητής; Θα άλλαζες κάτι αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω;
Β.Α.: ‘Καταρχήν θεωρώ πως είμαι ευλογημένος. Κατάφερα και έκανα δουλειά μου κάτι που αγάπαγα. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έζησα και εξακολουθώ να ζω, υπήρχαν σίγουρα δύσκολες στιγμές, υπήρχαν όμως και έντονες στιγμές και όπως σου είπα θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που έχω κάνει αυτή τη διαδρομή’.
‘Διάλεγα πάντα τον δρόμο της επιμονής. Πιστεύω στο ρητό ‘χτύπα τον βράχο χίλιες φορές, μέχρι να σπάσει’.
ΕΡ: Αρκετές φορές στο παρελθόν πάντως οι αποφάσεις σου ήταν πιο μπροστά από την εποχή τους. Νωρίς έφυγες από τη Χαλκίδα για την Πάτρα, σταμάτησες -προσωρινά ευτυχώς- το μπάσκετ στον Ολυμπιακό, νωρίς σταμάτησες γενικά το μπάσκετ στον Ηρακλή και ενώ ήσουν σε top επίπεδο, αλλά και προπονητικά παίρνεις συγκεκριμένες αποφάσεις που μοιάζουν να έχουν συγκεκριμένες αρχές…
Β.Α.: ‘Όλες οι αποφάσεις μου ήταν πάντα συνυφασμένες με το παιχνίδι. Είχα βάλει το παιχνίδι στη ζωή μου και το παιχνίδι αυτό λειτουργεί με το ένστικτο, είναι παιχνίδι αντίδρασης. Έχω κάνει και λάθη, αν ήμουν λίγο πιο ευέλικτος, λίγο πιο πονηρός ίσως οδηγούσα την ομάδα μου πιο γρήγορα σε κάποια διάκριση. Διάλεγα πάντα τον δρόμο της επιμονής. Πιστεύω στο ρητό ‘χτύπα τον βράχο χίλιες φορές, μέχρι να σπάσει’. Είμαι υπερήφανος για τη συνεργασία μου με πολλούς ανθρώπους και οφείλω πολλά σε κάποιους. Οφείλω πολλά για το πώς ασχολήθηκα με το μπάσκετ και αργότερα όταν ήρθα ως προπονητής εδώ, οφείλω σε πολλούς ανθρώπους. Τα λάθη είναι αυτά που σε κάνουν σοφότερο. Μάθαινα πάντα από τα λάθη μου’.
‘Θυμάμαι πολλές ομάδες που είχαν έρθει από τη Β’ Εθνική και μου ζητούσαν να φύγω από τη Χαλκίδα αλλά εμένα το όνειρό μου ήταν αν φύγω από τη Χαλκίδα να πάω στην Α’ Εθνική’
ΕΡ: Ποιες στιγμές θα ξεχώριζες ως παίκτης και ως προπονητής από την καριέρα σου;
Β.Α.: ‘Από την καριέρα μου αυτό που θυμάμαι είναι πάντα να κυνηγάω κάτι. Δεν θυμάμαι να χάρηκα κάποια στιγμή, ζούσα απλά το ταξίδι. Θυμάμαι από μικρό παιδί όταν ξεκίνησα από εδώ, πήγαινα σχολείο, δούλευα και έπαιζα μπάσκετ, θυμάμαι διαδρομές. Μικρό παιδί να τρέχω πίσω από τους μεγάλους, να ανέβει η ομάδα από το Πανεπαρχιακό στη Β’ Εθνική. Σαν μικρός έπειτα να καταφέρω να παίξω με τους μεγάλους. Την αγωνία μου να παίξω στις μικρές Εθνικές ομάδες, κάτι που τελικά δεν κατάφερα γιατί η ομάδα δεν είχε δυνατές διασυνδέσεις ή τις προϋποθέσεις για να στηρίξει ένα αθλητή. Θυμάμαι την αγωνία σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα Β’ Εθνικής για την σωτηρία, τα μπαράζ στην Κόρινθο με Ολυμπιάδα και Παναχαϊκή για την παραμονή, την απογοήτευση όταν πέσαμε. Θυμάμαι πολλές ομάδες που είχαν έρθει από τη Β’ Εθνική και μου ζητούσαν να φύγω από τη Χαλκίδα αλλά εμένα το όνειρό μου ήταν αν φύγω από τη Χαλκίδα να πάω στην Α’ Εθνική. Θυμάμαι τις προπονήσεις που έκανα με τον Ιωνικό Νικαίας μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και που διάλεξα τότε στη μεταγραφή μου τον Απόλλωνα Πατρών γιατί ο Γιαννάκης έφευγε για τον Άρη ενώ στην Πάτρα υπήρχε ένας ηγέτης, ο Κώστας Πετρόπουλος, δείγμα ότι πίστευα στην ομαδικότητα και στις αρχές της οικογένειας και της δομής μιας ομάδας. Θυμάμαι μπαίνοντας με την Πάτρα στην Α’ Εθνική να με καθοδηγεί περισσότερο το ένστικτο παρά το μυαλό μου. Θυμάμαι τον Στιβ Γιατζόγλου που με ήθελε στον Ολυμπιακό, την πρώτη μου χρονιά στον Ολυμπιακό που παραμίλαγε όλη η Ελλάδα με αυτή την ομάδα και έξω από το ΣΕΦ ήταν σε κάθε προπόνηση 500 άτομα. Θυμάμαι πως όταν ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού μπήκε φυλακή αγνόησαν όλοι τους αυτή την ομάδα, θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανε τότε εκείνη η ομάδα να σταθεί μόνη της όρθια, αλλά και αρκετά ψέματα τότε που με αηδίασαν και με ανάγκασαν να πω σταματάω το μπάσκετ’.
‘Όταν του είπα του Ιωαννίδη στη Χαλκίδα πως δεν θέλω να συνεχίσω στον Ολυμπιακό, με έπεισε λέγοντας μου πως ‘τελικά είσαι πιο δειλός απ’ όσο νόμιζα’. Εγώ ‘τσίμπησα’ λέω στον εαυτό μου θα έρθω και θα σου δείξω εγώ…’
ΕΡ: Και η επιστροφή σου στο μπάσκετ έρχεται μετά από επίσκεψη στη Χαλκίδα του Ιωαννίδη;
Β.Α.: ‘Πρώτα ήρθε ο συγχωρεμένος ο Μάκης Δενδρινός και μου ζήτησε να βοηθήσω τη Δάφνη στην Α1. Του είπα πως εντάξει, για σένα θα το κάνω, ήταν και προπονητής μου στην Πάτρα και ήθελα να βοηθήσω. Ερχόμενος ο Κόκκαλης με τον Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό δεν με άφησαν. Όταν του είπα του Ιωαννίδη στη Χαλκίδα πως δεν θέλω να συνεχίσω στον Ολυμπιακό, με έπεισε λέγοντας μου πως ‘τελικά είσαι πιο δειλός απ’ όσο νόμιζα’. Εγώ ‘τσίμπησα’ λέω στον εαυτό μου θα έρθω και θα σου δείξω εγώ… Στον Ολυμπιακό έμεινα ένα χρόνο και ενώ προηγουμένως είχα αρνηθεί προτάσεις από την Ιταλία με πολλά περισσότερα χρήματα. Μετά θυμάμαι, ήρθε ο Πανιώνιος όπου έζησα ορισμένες ονειρεμένες στιγμές. Εκεί άνοιξε και ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου όταν ήρθε στον Πανιώνιο ο Ίβκοβιτς και στα 32 μου είδα πως είναι το μπάσκετ στόχου και πως η σχέση παίκτη-προπονητή είναι τουλάχιστον 60-40. Ένα από τα λάθη που έκανα ωα παίκτης ήταν πως πίστευα πως αν έκανα αυτό που μου ζήταγε ο προπονητής και έβαζα και την ψυχή μου θα έπαιζα, αλλά στην καριέρα μου ως επαγγελματίας άλλαξα 15 προπονητές. Οπότε δεν είχα ένα δικό μου προφίλ και αυτό ήταν το λάθος μου. Θυμάμαι πως όταν ο Ίβκοβιτς έφτιαχνε μια ομάδα με τον τρόπο που προσπάθησα εγώ αργότερα στη Χαλκίδα, με νεαρά παιδιά, πήγα στον Ηρακλή και έπαιξα Ευρωλίγκα. Πάντα ήμουν σκληρός με τον εαυτό μου. Έλεγα ότι αν κάποιος μου δώσει λιγότερα χρήματα από το προηγούμενο συμβόλαιο μου, όταν θα είχα μια τέτοια πρόταση θα σταμάταγα. Όταν μου είπαν λοιπόν στον Ηρακλή ‘Βαγγέλη σε θέλουμε να συνεχίσεις, αλλά με μειωμένες αποδοχές και να είσαι παίκτης-προπονητής’ είπα τέλος. Σταμάτησα έτσι όπως σταμάταγα όλες τις φορές. Θυμάμαι γύρισα πίσω στη Χαλκίδα και ο Γιαπλές μετά από συζήτηση που είχε με τον Σταμέλο με έπεισε στο καφέ του στην Αρτάκη, βρήκα το κίνητρο και η διαδρομή μου μέχρι και σήμερα με το χώρο του μπάσκετ αποτελεί ένα ταξίδι με διάφορους σταθμούς’.
‘Με τον Ίβκοβιτς έχω μια σχέση ζωής, που πρέπει να μιλάω για πολλή ώρα για να την εξηγήσω. Είναι μια συγκλονιστική προσωπικότητα’
ΕΡ: Ο άνθρωπος που σε έχει επηρεάσει περισσότερο προπονητικά στο μπάσκετ απ΄όλους προφανώς είναι ο Ίβκοβιτς;
Β.Α.: ‘Όχι. Ο Ίβκοβιτς με έχει επηρεάσει ως προς την τελειότητα και ως προς το ένστικτο. Με τον Ίβκοβιτς έχω μια σχέση ζωής, που πρέπει να μιλάω για πολλή ώρα για να την εξηγήσω. Είναι μια συγκλονιστική προσωπικότητα. Δεν σε επηρεάζει σαν προπονητής, σε συγκλονίζει ως άνθρωπος. Εμένα με επηρέασε ο ανταγωνισμός, πάντα γίνεσαι καλύτερος από τον αντίπαλο. Αν δεν κάνεις προπόνηση με καλύτερους, δεν θα γίνεις ποτέ καλός. Με επηρέασαν ιδέες άλλων προπονητών, αντίπαλοι που σκέφτονταν καλύτερα από εμάς. Στις ομάδες που ήμουν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλά πράγματα. Ήμουν μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, είχα την ευκαιρία να δω το ένστικτό του. Ένας μεγάλος παίκτης που αποτελούσε το είδωλό μου. Στη Χαλκίδα έρχονταν πολλοί επώνυμοι άνθρωποι και ο Γιαννάκης είχε δει αυτή τη δουλειά και μου ζήτησε να είμαστε μαζί στο Μαρούσι. Θα μπορούσα τότε να ήμουν και στους Ολυμπιακούς αγώνες αλλά είχα το Μαρούσι και δεν μπορούσα. Μου βάζει τις φωνές και η Χριστίνα μερικές φορές για τότε, αλλά έπρεπε να φτιάξω το Μαρούσι, δεν μπορούσα να ήμουν στην Ολυμπιακή ομάδα. Αλλά ο Ίβκοβιτς για να επανέλθω, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο ζωής που το θεωρώ τόσο πολύτιμο που δεν μπορώ να το εκφράσω. Η σχέση μας είναι πάρα πολύ δυνατή και πολύ αξιοπρεπής. Δεν είναι αυτό που περιμένει ο κόσμος. Δεν εξαρτώμαι εγώ από τον Ίβκοβιτς και πολύ περισσότερο ο Ίβκοβιτς από μένα. Έχουμε μια αληθινή, ανθρώπινη σχέση’.
ΕΡ: Στην καριέρα σου κάποια διαλείμματα που έχεις είναι προφανώς γιατί στηρίζεσαι σε κάποιες αρχές και δεν βρίσκεις την κατάλληλη ομάδα για να τις εκφράσεις;
Β.Α.: ‘Ναι ισχύει. Μπορεί να είναι ξεροκεφαλιά, αίσθηση, εγωϊσμός, δεν ξέρω ακριβώς τι είναι. Υπάρχουν κάποια διαλείμματα που οφείλονται σε μια οπτική που βλέπω τα πράγματα που ενδεχομένως να χρειάζεται μια ρύθμιση’.
‘Μου αρέσουν οι προκλήσεις και θα ήθελα με αυτό που θα ασχοληθώ να έχει πρόκληση, αλλά αν είναι δυνατόν, να υπάρχει και μια ανθρώπινη χημεία’
ΕΡ: Οπότε για την επόμενη σεζόν υπάρχει κάτι στον ορίζοντα;
Β.Α.: ‘Όχι, δεν υπάρχει κάτι. Συνειδητά θέλω να σιωπήσω. Ήθελα να το κάνω και πέρυσι αλλά ήρθε η περίπτωση του Προμηθέα που είχε κίνητρο. Αποδείχθηκε πως ήταν μια εμπειρία που θα μπορούσα να μην την πάρω αλλά το έκανα γιατί μου αρέσει το ρίσκο στη ζωή μου. Γενικά μου αρέσουν οι προκλήσεις και θα ήθελα με αυτό που θα ασχοληθώ να έχει πρόκληση, αλλά αν είναι δυνατόν, να υπάρχει και μια ανθρώπινη χημεία. Στο μπάσκετ δεν υπάρχει κάτι σταθερό, δεν υπάρχουν καλοί, κακοί και μέτριοι. Υπάρχουν ευκαιρίες και κριτήρια που την διαλέγεις. Κάποιες συζητήσεις που έγιναν δεν είχαν τα κριτήρια ώστε να μπορούσαν να προχωρήσουν, οπότε περιμένουμε’.
ΕΡ: Σε μια οικογένεια με μπασκετικό DNA ακολουθεί πλέον ο Γιώργος Αγγέλου;
Β.Α.: ‘Είμαστε υπερήφανοι για τον Γιώργο. Έκανε μια μεγάλη προσπάθεια στο μπάσκετ και κάποια στιγμή τον αδίκησε και το όνομα που έχει, ένιωσε να πνίγεται, ταλαιπωρήθηκε, αναγκάστηκε να ρισκάρει, αλλά με τη βοήθεια του Σωτήρη στην Αμερική τα κατάφερε. Έχει δουλέψει πάρα πολύ, οι προπονητικές του ώρες σε σχέση με τις αγωνιστικές του εμπειρίες έχουν μεγάλη διαφορά. Τώρα, θέλει και παίρνει τη ζωή στα χέρια του, μόνος του αποφάσισε να ξεκινήσει από το Περιστέρι και αν είναι τυχερός θα ζήσει και αυτός ένα ωραίο ταξίδι’.
‘Είναι πάρα πολύ καλό, ένα παιδί να ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ, γιατί αποτελεί προσομοίωση της ζωής, σου διδάσκει πράγματα’
ΕΡ: Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ταλέντα στο μπάσκετ. Πριν από λίγες μέρες η Εθνική ομάδα U-20 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Εσύ ζώντας το άθλημα σε κορυφαίο επίπεδο πιστεύεις ότι γίνεται κάτι λάθος και αυτά τα παιδιά δεν ενσωματώνονται μετά στις ομάδες τους με πρωταγωνιστικό ρόλο;
Β.Α.: ‘Δεν έχω απάντηση γι’ αυτό. Το λάθος μπορεί να είναι και από τις δύο πλευρές. Και από το περιβάλλον των παιδιών και από το περιβάλλον των προπονητών αλλά και των παραγόντων. Για να μπει ένας νέος αθλητής σε μια ομάδα πρέπει να υπάρχουν ομάδες με δομές και τα τελευταία χρόνια αυτό γίνεται μόνο στον Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Σε μια οργανωμένη ομάδα μπορεί κάθε φορά να μπει και ένας νέος αθλητής. Αν κάποιος επιχειρεί να βάζει νέα παιδιά σε ένα πρόγραμμα πρέπει να βάζει μάξιμουμ έως δύο. Ο αθλητής πρέπει πάντα να σκύβει το κεφάλι, να ακούει και να δουλεύει, να σέβεται τους πιο έμπειρους, γιατί εκείνοι όσο βλέπουν ότι δουλεύεις και τους σέβεσαι θα ανέχονται τα λάθη σου μέσα στο παιχνίδι. Για αυτό λέω ότι μπορείς να βάζεις κάθε φορά ένα νέο αθλητή μαζί με τους έμπειρους ώστε να μπορείς να στηρίξεις τα λάθη που θα κάνει. Όσο οι ομάδες δεν έχουν δομή, αυτό το πράγμα θα γίνεται άναρχα και κατά τύχη. Φαντάσου αυτή τη στιγμή το Ελληνικό μπάσκετ, τι ταλέντο και τι κουλτούρα έχει αυτός ο λαός που έχει φτάσει ως εδώ με οργάνωση από ομάδες πολύ μικρή σε σχέση με το επίπεδο που συμμετέχουν. Και εδώ βρίσκεται το μπασκετικό DNA του λαού. Στο πιο ψηλό επίπεδο, υπάρχει ένα χάντικαπ μεγάλο μεταξύ των ηλικιών 18-22, εκεί είναι που χάνονται οι παίκτες. Μέχρι 18 ξεχωρίζουν και από εκεί μέχρι τα 22-24 δυσκολεύονται να κάνουν το βήμα ή να κρατηθούν σε αυτό το επίπεδο. Εκεί λειτουργεί η απογοήτευση αλλά μην ξεχνάμε πως ο πρωταθλητισμός είναι σκληρό πράγμα. Στην Αμερική από όλο το μπασκετικό σύστημα στο ΝΒΑ φτάνει ένα 5 %. Είναι πολύ δύσκολο ένα παιδί να φτάσει να παίξει στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Αλλά είναι πάρα πολύ καλό, ένα παιδί να ξεκινήσει να παίζει μπάσκετ, γιατί αποτελεί προσομοίωση της ζωής, σου διδάσκει πράγματα. Αν ζήσεις τη ζωή με κανόνες μπάσκετ έχεις λάθος, 5 δευτερόλεπτα, 3 δευτερόλεπτα, αντιαθλητικό, φάουλ, ριμπάουντ, διεκδίκηση, κλέψιμο, εύστοχο, άστοχο, ασίστ, γι’ αυτό και το μπάσκετ είναι θεαματικό, γιατί εκφράζει τη ζωή’.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΗΣ
