ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Αναμφίβολα πρόκειται για μια από τις κορυφαίες αθλήτριες της Εύβοιας, που άφησε το δικό της στίγμα σε Πανελλήνιο επίπεδο!
Η Αφένδρα Παπαδήμου, με καταγωγή από το Βασιλικό, ήταν αυτό που λέμε γεννημένη αθλήτρια και κατ’ επέκταση μπασκετμπολίστρια.
Τις άρεσε ο στίβος αλλά και το μπάσκετ. Επιτυχίες είχε και στα δύο αθλήματα, αλλά ευτυχώς την τράβηξε κοντά της η ‘πορτοκαλί Θεά’, καθώς ήθελε και τα κατάφερε να διακριθεί μέσα από ένα ομαδικό και δύσκολο άθλημα.
Η Αφένδρα, από το 1987 έκανε δεύτερο σπίτι της το κλειστό των ΚΕΤΕ και αργότερα το ΔΑΚ Χαλκίδας.
Σε μια εποχή που το μπάσκετ είχε γίνει το Εθνικό μας σπορ με πρόσφατο τότε τον άθλο του ’87, εκείνη κατάφερνε να διακρίνεται όχι μόνο ανάμεσα στις υπόλοιπες αθλήτριες της ΑΓΕΧ αλλά να τα βγάζει πέρα και απέναντι σε άντρες! Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι παίδες και οι έφηβοι της ΑΓΕΧ αντιμετώπιζαν τις κορασίδες και την Παπαδήμου δεν την έπιανες ούτε με…λάσο!
Με μπροστάρισα την Παπαδήμου η ΑΓΕΧ κατάφερε τότε να έχει μια αξιοπρόσεκτη πορεία στο πρωτάθλημα Γυναικών της Β’ Εθνικής, την δεύτερη τη τάξει Εθνική κατηγορία, καθώς αμέσως μετά ήταν η Α’ Εθνική.
Η Παπαδήμου που είχε για πλάκα τις 30αρες και 40αρες στο πρωτάθλημα, αλλά και τις πολύ καλές εμφανίσεις με τις Εθνικές ομάδες, γρήγορα κίνησε το ενδιαφέρον μεγάλων ομάδων, με την πρόταση του Παναθηναϊκού να την ντύνει στα πράσινα!
Εκεί, η Αφένδρα έκανε εξαιρετική καριέρα, κατέκτησε πρωταθλήματα και κύπελλα σε μια εποχή που κυριαρχούσε ο Σπόρτιγκ ενώ δεν έλειψε και η Ευρωπαϊκή διάκριση με την είσοδο στις ‘8’ του Ρονκέτι.
Μια Ευρώπη, που ήταν το απωθημένο της Παπαδήμου, που ήθελε να δοκιμάσει την τύχη της αλλά που ποτέ δεν την προκάλεσε. Θα μπορούσε κάλλιστα, αλλά δεν είναι από τους ανθρώπους που θα έμπαινε ποτέ σε…μονοπάτια με ατζέντηδες και κλίκες όπως λέει και η ίδια παρακάτω.
Από το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια ‘χάθηκε’ αλλά μην αποκλείεται την επιστροφή της. Της αρέσει η προπονητική και δεν θα έλεγε όχι αν βρίσκονταν μια ομάδα που θα τις έδινε τα ‘κλειδιά’ στις μικρές ηλικίες, εκεί που θεωρεί και όχι αδίκως, πως είναι το σημαντικότερο κομμάτι ενός αθλητή.
Αλλά το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής της δεν είναι το μπάσκετ αλλά ο Στάθης!
Ο γιος της Αφένδρας μπορεί να μην ασχολήθηκε με το μπάσκετ αλλά δεν υπήρχε περίπτωση το παιδί της Παπαδήμου να μην είναι του αθλητισμού!
Ο Στάθης είναι ένας 13χρονος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής και η Αφένδρα του δίνει την ευχή μια μέρα να μπορέσει να ζήσει όσα και εκείνη στην πλούσια αθλητική της καριέρα!
Απολαύστε την!
‘Μπόρεσα να ξεχωρίσω, κάτι που πάντα το ήθελα, για να καταφέρω τελικά όσα πέτυχα στην καριέρα μου’
ΕΡ: Τι σημαίνει το μπάσκετ για σένα;
ΑΦ.Π.: ‘Σημαίνει όμορφα χρόνια, τρόπος ζωής μέχρι το φινάλε της καριέρας μου, εμπειρίες, δυσκολίες για να ανέβεις ψηλά και πολύ προπόνηση για να πετύχεις αυτό που έχεις βάλει σκοπό. Χρειάζεται βέβαια και η τύχη, αν και νομίζω πως την τύχη την φτιάχνουμε μόνοι μας. Εμείς αποφασίζουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε κάτι άλλο, ή να μείνουμε στα ρηχά. Εγώ από μικρή είχα στόχο να ξεχωρίζω. Ασχολήθηκα με το μπάσκετ που μου άρεσε σαν αγώνισμα αλλά και σαν νοοτροπία. Μπόρεσα να ξεχωρίσω, κάτι που πάντα το ήθελα, για να καταφέρω τελικά όσα πέτυχα στην καριέρα μου’.
Ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, αυτό ήταν το απωθημένο μου που δεν εκπληρώθηκε’
ΕΡ: Είπες πως την τύχη την καθορίζουμε σε μεγάλο βαθμό μόνοι μας. Εσύ θεωρείς πως έφτασες στο κορυφαίο σημείο που μπορούσες, ή σου έμεινε τελικά κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
ΑΦ.Π.: ‘Ήθελα να παίξω στο εξωτερικό, αυτό ήταν το απωθημένο μου που δεν εκπληρώθηκε. Πιστεύω πως είχα τις δυνατότητες, γιατί και τη θέληση είχα για να δουλέψω και μπορούσα να τα καταφέρω. Αλλά φταίω από μια πλευρά και εγώ, γιατί δεν έβαλα κάποιον μάνατζερ για να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ήμουν όμως ποτέ των Δημοσίων Σχέσεων, συνήθιζα να πηγαίνω με κάτω το κεφάλι και με γνώμονα τη δουλειά μέσα στο γήπεδο. Ίσως να ήταν λάθος μου ίσως και όχι. Καμιά φορά η τύχη σε προστατεύει από κάποιες κινήσεις που θέλεις να κάνεις’.
ΕΡ: Έπαιξες όμως στην Ευρώπη με τον Παναθηναϊκό, φτάνοντας μέχρι τους ‘8’ του Ρονκέτι…
ΑΦ.Π.: ‘Ήταν από τις πιο σημαντικές διακρίσεις Ελληνικής γυναικείας ομάδας εκείνα τα χρόνια, σε εποχές κυριαρχίας του Σπόρτιγκ. Ήμασταν προσηλωμένες στο στόχο τότε στον Παναθηναϊκό και αποκλειστήκαμε από μια ομάδα που στη συνέχεια της διοργάνωσης πήρε και το κύπελλο’.
‘Στο μυαλό μιας γυναίκας που παίζει μπάσκετ μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μπαίνει η σκέψη της δημιουργίας οικογένειας’
ΕΡ: Πόσο δυσκολότερο είναι από πλευράς συνθηκών το γυναικείο μπάσκετ σε σχέση με το αντρικό;
ΑΦ.Π.: ‘Υπάρχουν διαφορές. Η κυριότερη είναι ότι στο μυαλό μιας γυναίκας που παίζει μπάσκετ μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μπαίνει η σκέψη της δημιουργίας οικογένειας. Αλλά μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο προηγούνται κάποια άλλα ζητήματα, όπως η προσοχή που δεν δίνεται από την πολιτεία στο γυναικείο μπάσκετ ώστε να κάνει κάποια βήματα όπως αυτά που έκανε πρόσφατα η Εθνική ομάδα. Και να σκεφτείς, πως σε προηγούμενα χρόνια είχαμε παίκτριες με τεράστια προσόντα. Αν σε ένα κορίτσι δεν δώσεις κίνητρα μέσα από το μπάσκετ, θα κοιτάξει από το σχολείο και τη ζωή του πως θα κάνει το επόμενο βήμα στη ζωή του’.
ΕΡ: Το γυναικείο μπάσκετ στη Χαλκίδα θεωρείς ότι με τη Β’ Εθνική, που ήταν η αμέσως επόμενη κατηγορία από την Α’ Εθνική τότε, έφτασε στο ταβάνι του;
ΑΦ.Π.: ‘Πιστεύω πως ναι. Αν ήθελε η ομάδα το κάτι παραπάνω θα έπρεπε να έφερνε κορίτσια από την Αθήνα και δεν νομίζω πως υπήρχε τότε η οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Αυτές που ήμασταν πάντως κρατήσαμε ψηλά το επίπεδο’.
‘Στην ΑΓΕΧ έπρεπε να βάζω 30-40 πόντους, στον Παναθηναϊκό έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό’
ΕΡ: Πηγαίνοντας μετά τη Χαλκίδα στον Παναθηναϊκό, είδες διαφορά σε πολλά κομμάτια του μπάσκετ; Εκτός από καλύτερες αθλήτριες υπήρχαν ενδεχομένως και καλύτερες συνθήκες;
ΑΦ.Π: ‘Πηγαίνοντας από τη Χαλκίδα στον Παναθηναϊκό σε πρώτη φάση είναι δεδομένο πως αλλάζεις τους ρόλους σου. Στην ΑΓΕΧ έπρεπε να βάζω 30-40 πόντους, εκεί έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό. Εκεί πλέον διαλέγεις. Θέλεις να σκοράρεις και να παίζεις λίγο, ή να κάνεις 10 διαφορετικές δουλειές μέσα στο γήπεδο και να παίζεις περισσότερο; Ήταν διαφορετικό το επίπεδο, ασφαλώς και η οργάνωση. Αυτός ήταν ο λόγος που αρκετές παίκτριες εκείνης της εποχής αγωνίζονται ακόμη. Η Μάλτση για παράδειγμα ήρθε στον Παναθηναϊκό ενώ εγώ ήμουν ήδη εκεί. Κορίτσια της γενιάς μου παίζουν ακόμα μπάσκετ και αυτό οφείλεται στη δουλειά που έγινε τότε’.
‘Θα ήθελα να ασχοληθώ με παιδάκια που αρχίζουν τώρα το μπάσκετ, ώστε να τους μάθω τα βασικά, που για μένα είναι το σημαντικότερο κομμάτι’
ΕΡ: Εσύ όμως μετά το τέλος της καριέρας σου σαν να αποστασιοποιήθηκες από το χώρο του μπάσκετ. Το κομμάτι της προπονητικής για παράδειγμα δεν σε ενδιαφέρει;
ΑΦ.Π.: ‘Να σου πω την αλήθεια, η προπονητική με ενδιαφέρει αλλά σε συγκεκριμένο πόστο. Θα ήθελα δηλαδή να ασχοληθώ με παιδάκια που αρχίζουν τώρα το μπάσκετ, ώστε να τους μάθω τα βασικά, που για μένα είναι το σημαντικότερο κομμάτι για να προχωρήσεις και ενδεχομένως να κάνεις στο μέλλον το παραπάνω βήμα. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Θέλω να κάνω αυτό το βήμα στο εγγύς μέλλον, πραγματικά με ενδιαφέρει. Τώρα, εγώ σταμάτησα και ‘εξαφανίστηκα’ και ρόλο σε αυτό έπαιξε ότι μετά τα Εξάρχεια δεν έτυχα της ανάλογης προσοχής σύμφωνα με όσα είχα προσφέρει. Η ομάδα μου χρωστούσε χρήματα που ποτέ δεν πήρα, κάποια πράγματα από το μπάσκετ με ‘πλήγωσαν’ και δεν ήθελα να ασχοληθώ σε πρώτη φάση με κάτι διαφορετικό πάνω στο χώρο. Δεν μου άρεσε ποτέ η κλίκα στο μπάσκετ, ήθελα καθαρά πράγματα και όταν δεν μπορούσα να τα επιβάλω με τον τρόπο μου, είπα να κάτσω στην άκρη’.
‘Το σπουδαιότερο κομμάτι για να πετύχει ένας αθλητής είναι να έχει δίπλα του δικούς του ανθρώπους και ιδιαίτερα τους γονείς του’
ΕΡ: Στην εκδήλωση το καλοκαίρι στα Eviabasket Awards όπου και τιμήθηκες, αναφέρθηκες πρώτα και πάνω απ’ όλα στους γονείς σου. Για μια αθλήτρια όπως εσύ, που έκανες το παραπάνω βήμα στην καριέρα σου, πόσο σημαντική ήταν αυτή η στήριξη;
ΑΦ.Π.: ‘Το σπουδαιότερο κομμάτι για να πετύχει ένας αθλητής είναι να έχει δίπλα του δικούς του ανθρώπους και ιδιαίτερα τους γονείς του, που πάντα θα σε στηρίξουν στις επιλογές σου, που θα σε βοηθούν σε οτιδήποτε και αν χρειαστείς. Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα, ήταν πάντα δίπλα μου από την πρώτη μέρα, δεν είχε χάσει ποτέ κανένα παιχνίδι. Με πήγαινε στην Αθήνα στις προπονήσεις της Εθνικής ομάδας και ήταν και πολύ περήφανος για μένα γιατί έβλεπε πως ότι έκανε είχε και το ανάλογο αποτέλεσμα. Είναι πολύ σπουδαίος παράγοντας οι γονείς, ο κυριότερος για την επιτυχία ενός αθλητή’.
ΕΡ: Σε όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας σου, θέλω να ξεχωρίσεις τις κυριότερες στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλες στο χρόνο…
ΑΦ.Π.: ‘Μου έχουν μείνει χαραγμένα τρία ματς στη μνήμη μου. Ο πρώτος αγώνας ήταν όταν αποκλειστήκαμε το 1998 στα προημιτελικά του Ρονκέτι. Θέλαμε να πάμε παραπάνω αλλά δεν τα καταφέραμε. Το δεύτερο, ήταν όταν κερδίσαμε τον Σπόρτιγκ μέσα στην έδρα του σε ένα φανταστικό αγώνα και πήραμε το πρωτάθλημα. Ανεπανάληπτα εκείνα τα συναισθήματα. Ο τρίτος αγώνας ήταν συνολικά για μένα η διοργάνωση στον Πορτογαλία με την Εθνική κορασίδων, όταν κατακτήσαμε την 5η θέση στην Ευρώπη, μια απίστευτη επιτυχία για εκείνη την εποχή και η μεγαλύτερη διάκριση μέχρι τότε για οποιαδήποτε Εθνική ομάδα’.
‘Ο γιος μου, ο Στάθης, αποφάσισε να ακολουθήσει ένα διαφορετικό άθλημα, το ποδόσφαιρο. Του εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ζήσει όσα έζησα και εγώ μέσα από τον αθλητισμό’
ΕΡ: Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά και ο μικρός Στάθης δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με τον αθλητισμό, αν και…παραστράτησε κάπως πηγαίνοντας στο ποδόσφαιρο!
ΑΦ.Π.: ‘Ο γιος μου, ο Στάθης, αποφάσισε να ακολουθήσει ένα διαφορετικό άθλημα, το ποδόσφαιρο. Είναι δική του επιλογή, εγώ δεν τον πίεσα καθόλου. Κάνει τη δική του προσπάθεια, αγαπάει τον αθλητισμό και του εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ζήσει όσα έζησα και εγώ μέσα από τον αθλητισμό και σε κάποια στιγμή της ζωής του να βρεθεί κάποιος να τον βραβεύσει για ότι θα έχει καταφέρει να πετύχει’.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΗΣ
