Μπορεί να είναι μόλις 20 ετών, αλλά έχει προλάβει ήδη να ”κολλήσει ένσημα” 15 ετών στα κλειστά γυμναστήρια ως παίκτης του μπάσκετ, καθώς από 5 ετών πήρε στα χέρια του τη μπάλα με τα…σπυριά.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να κάνει και αλλιώς, με πατέρα τον προπονητή Βασίλη Μπρατσιάκο και μητέρα την Κατερίνα Σπύρου, πρόεδρο της ΧΒΑ, της ομάδας που δημιούργησαν από κοινού οι γονείς του Χρήστου και στην οποία έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα.
Ο Χρήστος μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε και ήρθε η στιγμή για να κάνει το μεγάλο άλμα, να μην τον βλέπουν πλέον σαν τον ”γιο του Βασίλη” αλλά σαν τον ”Χρήστο Μπρατσιάκο” να πάρει το αεροπλάνο στις αρχές του Αυγούστου και να εγκατασταθεί στην Αυστρία, σε μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, που είναι πασίγνωστη για τις Άλπεις, το Δούναβη, το Σάλτσμπουργκ ως γενέτειρα του Μότσαρτ, σε μια χώρα που ήρθε η ώρα να τη μάθουμε και για το μπάσκετ τώρα με την παρουσία του Μπρατσιάκου στους Raiffeisen Donbirn Lions!
Το μπάσκετ στην Αυστρία δεν είναι ευρέως διαδεδομένο, πρόκειται για μια χώρα που δεν είναι διάσημη καν για το ποδόσφαιρο αλλά για τα χειμερινά σπορ και ειδικότερα το σκι στις αλπικές πλαγιές, αλλά που το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να μπει στο επίκεντρο της ”πορτοκαλί Θεάς”.
Ο Χρήστος Μπρατσιάκος, που μεγάλωσε μαζί με την ΧΒΑ στην οποία και ήταν αρχηγός της, που γεύθηκε επιτυχίες και συνεχόμενες ανόδους μέχρι τη Β’ Εθνική έχοντας πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, αποφάσισε φέτος να κάνει το μεγάλο άλμα. Για την ακρίβεια το έψαχνε από το καλοκαίρι του 2020, αλλά βάζοντας την ομάδα πάνω από τον εαυτό του έμεινε και πέρυσι σε μια χρονιά που ”έσβησε” νωρίς από τον μπασκετικό χάρτη λόγω covid.
Ο μικρός που μεγάλωσε και που μπορεί στη μέρα του να σε ”σκοτώσει” από τη γραμμή του τριπόντου, που έχει ”ψυχρό μπασκετικό αίμα” πήρε μια αντίστοιχα ”ψυχρή” απόφαση και σε λίγες μέρες θα περάσει τα σύνορα για πρώτη φορά στη ζωή του, οδεύοντας για τη μπασκετική ξενιτιά, στην Αυστρία, ένα ταξίδι στο μπασκετικό άγνωστο, άλλα με πίστη στον εαυτό του, πως μπορεί να τα καταφέρει και να αποδειχθεί ”λιοντάρι” όπως είναι και η ονομασία της νέας του ομάδας, οι Raiffeisen Donbirn Lions!
Με τον Χρήστο, που εκτός από καλός παίκτης ξεχωρίζει και για την ευγένεια του, βρεθήκαμε και μιλήσαμε εφ’ όλης της ύλης. Αφού ξεπέρασε γρήγορα το άγχος, που όπως και στο μπάσκετ είναι για τις πρώτες φάσεις όπως λέει και ο ίδιος παρακάτω, μας μίλησε για όλα. Για τις προσωπικές του φιλοδοξίες, τη μπασκετική συνύπαρξη με τον πατέρα του, για την ΧΒΑ, τους καλύτερους συμπαίκτες του, τις καλύτερες στιγμές που έζησε, αλλά και για όσα φιλοδοξεί να ζήσει από εδώ και στο εξής, κάνοντας το μεγάλο άλμα, περνώντας όχι μόνο τη γέφυρα του Ευρίπου αλλά και τα σύνορα της χώρας!
”Μου αρέσει ως ιδέα το εξωτερικό, είναι πολύ καλύτερες οι συνθήκες εκεί, πιστεύω στις δυνάμεις μου και αξίζει να δοκιμάσω”.
ΕΡ: Αρχικά πες μας, πως πήρες την απόφαση να φύγεις για το εξωτερικό…
Χ.Μ.: ”Όλα έγιναν αρκετά γρήγορα. Μια μέρα, με πήρε τηλέφωνο ο μάνατζερ μου και με ενημέρωσε για πρόταση ομάδας από την Αυστρία. Στην αρχή δεν το πίστευα και πολύ, το θεωρούσα δύσκολο, αν και από μέσα μου ήθελα να γίνει. Όταν μετά από λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο ο μάνατζερ και μου είπε πως έκλεισε η συμφωνία και μόνο αν γυρίσει η γη ανάποδα θα χαλάσει, ήμουν πολύ χαρούμενος. Μου αρέσει ως ιδέα το εξωτερικό, είναι πολύ καλύτερες οι συνθήκες εκεί, πιστεύω στις δυνάμεις μου και αξίζει να δοκιμάσω”.
ΕΡ: Οπότε ήταν εξαρχής δική σου απόφαση να αποχωρήσεις από την ΧΒΑ, μια ομάδα που για εσένα ήταν κάτι παραπάνω απ’ ότι μπορεί να είναι για οποιοδήποτε αθλητή ένας σύλλογος, καθότι παίκτης της από την πρώτη μέρα δημιουργίας της, αλλά και αρχηγός της τα τελευταία χρόνια.
Χ.Μ.: ”Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τη Β’ Εθνική με την οποία αγωνιζόμουν πέρυσι με την ομάδα μου, πιστεύω πως έχω τις δυνατότητες να αγωνιστώ σε μεγαλύτερη κατηγορία. Γι’ αυτό το λόγο, κοίταζα διάφορες περιπτώσεις από πέρυσι και αυτό έγινε φέτος με την πρόταση που είχα από την Αυστρία”.
”Ο πατέρας μου με βοήθησε για να εξελιχθώ. Εκείνος μου έμαθε το μπάσκετ, μου έκανε ατελείωτες ώρες προπονήσεων και ακόμα μου κάνει. Χωρίς αυτόν, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει…”.
ΕΡ: Παίζεις μπάσκετ από μικρό παιδί. Τι ήταν αυτό που σε βοήθησε, ώστε να φτάσεις σήμερα στο σημείο να έχεις πρόταση από ομάδα του εξωτερικού και να κάνεις το μεγάλο άλμα;
Χ.Μ.: ”Θυμάμαι από μικρός, όταν ήταν ο πατέρας μου στην Κύμη, να βλέπω παίκτες κυρίως στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής και της Α2 και να λέω μακάρι να μπορούσα και εγώ μια μέρα να φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Μέχρι που πέρυσι, έφτασα να παίζω αντίπαλος με αρκετούς από αυτούς τους παίκτες που πριν από λίγα χρόνια τους θαύμαζα. Στην ερώτηση τώρα, τι με βοήθησε για να εξελιχθώ, αναμφίβολα ήταν ο πατέρας μου. Εκείνος μου έμαθε το μπάσκετ, μου έκανε ατελείωτες ώρες προπονήσεων και ακόμα μου κάνει. Χωρίς αυτόν, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει…”.
ΕΡ: Στην απόφαση σου να φύγεις για το εξωτερικό και να αποχωρήσεις από την ΧΒΑ, έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ο πατέρας σου δεν ήταν πλέον προπονητής της ομάδας; Αν ο Βασίλης Μπρατσιάκος παρέμενε ως προπονητής της ομάδας, θα το σκεφτόσουν περισσότερο για να μείνεις;
Χ.Μ.: ”Θα έφευγα έτσι και αλλιώς. Άλλωστε, αν ερχόταν αυτή η πρόταση και να ήταν ο πατέρας μου ακόμα στην ομάδα, θα ήταν ο πρώτος που θα μου έλεγε να πάω βλέποντας την προοπτική για την καριέρα μου”.
”Αναμφίβολα θέλω να έχω τη δική μου προσωπική αναγνώριση και προσωπικότητα, αλλά πάντα θα είμαι και ο γιος του κόουτς Βασίλη Μπρατσιάκου”
ΕΡ: Μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που είχε πάντα το μπάσκετ ως προτεραιότητα, καθώς εκτός από τον κόουτς Μπρατσιάκο και η μητέρα σου ασχολείται ενεργά με το σύλλογο ως πρόεδρος, αισθάνεσαι μπασκετικά ως ”γιος του Βασίλη Μπρατσιάκου”, ή πλέον ως ”Χρήστος Μπρατσιάκος”;
Χ.Μ.: ”Αναμφίβολα θέλω να έχω τη δική μου προσωπική αναγνώριση και προσωπικότητα, αλλά πάντα θα είμαι και ο γιος του κόουτς Βασίλη Μπρατσιάκου. Αυτό το γεγονός, δεν με ζόρισε, αντίθετα μου έδωσε κίνητρο. Είναι τιμή μου, να λένε ο γιος του Βασίλη Μπρατσιάκου, ο πατέρας μου είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες προπονητές και αυτή η τιμή, δείχνει εκτός των άλλων και σεβασμό προς το πρόσωπο του πατέρα μου. Ακόμα είναι νωρίς για να λέει ο κόσμος ο ”Χρήστος Μπρατσιάκος”. Μακάρι στο μέλλον να το καταφέρω και να με αναγνωρίζουν”.
ΕΡ: Στην Αυστρία πλέον, που θα είσαι περισσότερο άγνωστος μεταξύ αγνώστων, θεωρείς πως είναι ποιο εύκολο να ”χτίσεις” τη δική σου προσωπικότητα;
Χ.Μ.: Δεν νομίζω να αλλάξει η συμπεριφορά μου, ο τρόπος παιχνιδιού μου, αυτά που έκανα εδώ θα προσπαθήσω να τα εφαρμόσω και εκεί. Στον νέο μου προπονητή, του άρεσε ο τρόπος που παίζω, αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και εκεί”.
”Ποτέ δεν με ένοιαζε το οικονομικό κομμάτι, σίγουρα παίζει πάντα το ρόλο του, αλλά δεν αποτελεί για μένα προτεραιότητα”
ΕΡ: Το κίνητρο σου για να πας στο εξωτερικό ήταν αγωνιστικό, οικονομικό, ή συνδυασμός και των δύο;
Χ.Μ.: ‘‘Οικονομικό δεν ήταν. Εμένα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να παίξω μπάσκετ, να βελτιωθώ και να αγωνιστώ σε υψηλότερο επίπεδο. Ποτέ δεν με ένοιαζε το οικονομικό κομμάτι, σίγουρα παίζει πάντα το ρόλο του, αλλά δεν αποτελεί για μένα προτεραιότητα. Θέλω να παίξω μπάσκετ και να το ευχαριστηθώ”.
ΕΡ: Η συμφωνία σου με την αυστριακή ομάδα για πόσο χρονικό διάστημα είναι;
Χ.Μ.: ”Η συμφωνία είναι για ένα χρόνο, δεν έχουμε μιλήσει για κάτι παραπάνω”.
ΕΡ: Η Raiffeisen Donbirn Lions είναι ομάδα της Α2 Αυστρίας. Για να έχει ο κόσμος που δεν ξέρει το Αυστριακό μπάσκετ μια εικόνα, σε αντιστοιχία με την Ελλάδα, τι σημαίνει αυτή η κατηγορία;
Χ.Μ.: ”Είναι κάτι μεταξύ Α2 και Β’ Εθνικής σε Ελληνικά δεδομένα. Έχει ανέβει το επίπεδο στην Αυστρία και θα το δείτε αυτό και τα επόμενα χρόνια”.
ΕΡ: Εσύ πας στην Αυστρία, με στόχο να έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα σου ομάδα, ή θα είναι για σένα μια πρώτη αναγνωριστική χρονιά;
Χ.Μ.: ”Πιστεύω πως θα έχω σημαντικό ρόλο στη νέα μου ομάδα. Εκεί, με διάλεξαν να πάω ως ξένος, οπότε αυτό σημαίνει πως με υπολογίζουν, με θέλουν για να τους βοηθήσω άμεσα και να τους κάνω προφανώς πράγματα που δεν μπορούν να τα βρουν σε παίκτες από την εγχώρια αγορά τους”.
ΕΡ: Τη νέα σου ομάδα τη γνωρίζεις, την έχεις δει να αγωνίζεται;
Χ.Μ.: ”Όχι, δεν την έχω δει να αγωνίζεται. Ξέρω, πως την περσινή σεζόν τερμάτισε στις τελευταίες θέσεις και σίγουρα γνωρίζω πως ο φετινός στόχος θα είναι εντελώς διαφορετικός.
ΕΡ: Στα χρόνια που έπαιξες στην ΧΒΑ, που δεν ήταν και λίγα, ήσουν πάντα πρωταγωνιστής σε μια ομάδα με υψηλούς στόχους σε όλα τα τμήματα, πήρατε τίτλους, γευτήκατε επιτυχίες. Ζώντας από μέσα την ομάδα, ήταν κάτι που το περίμενες να γίνει;
Χ.Μ.: ‘‘Το να ανέβεις 4 συνεχόμενες χρονιές κατηγορίες σίγουρα δεν είναι κάτι που περιμένεις. Το σίγουρο είναι, πως είμαι πολύ χαρούμενος που ήμουν μέλος αυτής της προσπάθειας και δεν θα τη ξεχάσω ποτέ την ΧΒΑ σε όποια ομάδα, σε όποια κατηγορία και αν αγωνιστώ”.
”Δύο ματς δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Το ένα είναι, ο ημιτελικός της ΕΣΚΑΣΕ με το εφηβικό απέναντι στην Κύμη. Ήμασταν αουτσάϊντερ και κερδίσαμε στην παράταση. Θυμάμαι το κλειστό του Βασιλικού κατάμεστο πριν ακόμα βγούμε για ζέσταμα, κόσμος ακόμα και στις σκάλες”
ΕΡ: ”Σε αυτά τα χρόνια που έχεις παίξει, ποια είναι τα παιχνίδια που έχεις ξεχωρίσει;
Χ.Μ.: ”Δύο ματς δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Το ένα είναι, ο ημιτελικός της ΕΣΚΑΣΕ με το εφηβικό απέναντι στην Κύμη. Ήμασταν αουτσάϊντερ και κερδίσαμε στην παράταση. Θυμάμαι το κλειστό του Βασιλικού κατάμεστο πριν ακόμα βγούμε για ζέσταμα, κόσμος ακόμα και στις σκάλες. Δεν θα ξεχάσω και τον τελικό του εφηβικού της ίδιας χρονιάς με αντίπαλο τον Μάκαρο Άμφισσας, γιατί πάντα ήθελα να πάρω ένα κύπελλο με την ομάδα μου”.
ΕΡ: Από το αντρικό δεν έχεις να θυμάσαι τίποτα ιδιαίτερο;
Χ.Μ.: ΄΄Πολλά τα παιχνίδια και εκεί. Αγώνες που τους είχαμε χαμένους και τους γυρίσαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, τον αγώνα με τα Χανιά στην Κάνηθο που είχε γίνει χαμός…Είχε αποβληθεί ο κόουτς Καλογήρου, οι διαιτητές είχαν πάει στα αποδυτήρια, χάναμε με 10 πόντους και όμως το γυρίσαμε με τον Τσουμάνη στον πάγκο στο τέλος που είχε κάνει τρομερή δουλειά. Όπως και το πρώτο μας διπλό στη Γ’ Εθνική, μέσα στο Μίλωνα που παίζαμε χωρίς τον Σιδέρη, αλλά μπήκαμε με το ”μαχαίρι στα δόντια” και πήραμε το διπλό”.
” Η νίκη στο κατάμεστο ΔΑΚ με αντίπαλο τα Εκπαιδευτήρια Φρυγανιώτη, σε ένα αγώνα που εμείς ήμασταν ο ορισμός του αουτσάϊντερ, που δεν πίστευε κανείς πως μπορούμε να κερδίσουμε, δεν μπορεί να ξεχαστεί με τίποτα…Βρεθήκαμε να χάνουμε με 21-4 και όμως το γυρίσαμε”
ΕΡ: Υπήρχε όμως και μια ακόμα έντονη μπασκετικά σεζόν, εκείνη της Γ’ Λυκείου με το σχολείο σου στην Αρτάκη, που φτάσατε τόσο κοντά στην τελική φάση…
Χ.Μ.: ”Τρομερή χρονιά…Φοβερή πορεία σε μια ομάδα που ήμουν εγώ και όλος ο Αλέξανδρος Αρτάκης. Πιστεύω πως πήγαμε τόσο καλά, γιατί πάνω απ’ όλα ήμασταν μια παρέα. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, ήμασταν κάθε μέρα μαζί, βγαίναμε βόλτα μαζί, ξέραμε πολύ καλά τι θέλαμε να κάνουμε μέσα στο γήπεδο, βρισκόμασταν με κλειστά μάτια. Ειδικά η νίκη στο κατάμεστο ΔΑΚ με αντίπαλο τα Εκπαιδευτήρια Φρυγανιώτη, σε ένα αγώνα που εμείς ήμασταν ο ορισμός του αουτσάϊντερ, που δεν πίστευε κανείς πως μπορούμε να κερδίσουμε, δεν μπορεί να ξεχαστεί με τίποτα…Βρεθήκαμε να χάνουμε με 21-4 και όμως το γυρίσαμε, με σκληρή άμυνα στα όρια του ξύλου. Φοβερή εμπειρία!”.
”Μη νομίζει κανείς πως είχα καμιά ειδική μεταχείριση από τον πατέρα μου, ίσα-ίσα που πρώτα τα άκουγα εγώ και μετά οι υπόλοιποι, για να δείξει σε όλους πως δεν υπήρχε καμιά εύνοια”.
ΕΡ: Τα περισσότερα χρόνια που έπαιξες μπάσκετ στη Χαλκίδα, προπονητής σου ήταν ο πατέρας σου, ο Βασίλης Μπρατσιάκος. Ήταν εύκολο να ξεχωρίσει η σχέση πατέρα-παιδιού με εκείνη προπονητή-παίκτη;
Χ.Μ.: ”Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Είναι δύο διαφορετικές σχέσεις που πρέπει να κρατάς αποστάσεις. Ο πατέρας μου, πάντα μου έλεγε, πως από τη στιγμή που περνάμε τις γραμμές του γηπέδου δεν είμαι ο πατέρας σου, είμαι ο κόουτς της ομάδας και εγώ πάντα το εφάρμοζα. Και μη νομίζει κανείς πως είχα καμιά ειδική μεταχείριση, ίσα-ίσα που πρώτα τα άκουγα εγώ και μετά οι υπόλοιποι, για να δείξει σε όλους πως δεν υπήρχε καμιά εύνοια”.
ΕΡ: Μετά την αποχώρηση του κόουτς Μπρατσιάκου για το εξωτερικό ήρθαν προπονητές στην ομάδα οι Καλογήρου και Ζαρονικόλας. Κέρδισες κάποια πράγματα από την παρουσία τους;
Χ.Μ.: ”Σίγουρα κέρδισα πολλά πράγματα από τους κόουτς Καλογήρου και Ζαρονικόλα, όπως και από τον κόουτς Μελετιάδη που είχα για μια χρονιά στα Εκπαιδευτήρια Δούκα. Πολλοί καλοί προπονητές όλοι τους, με βοήθησαν να βελτιώσω το παιχνίδι μου, αλλά σίγουρα τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου την είχε ο πατέρας μου”.
”Αν ξεκινήσω ένα ματς με δύο άστοχα σουτ, στο τρίτο θα σκεφτώ τα δύο προηγούμενα, αλλά θα το πάρω για να το βάλω”
ΕΡ: Εσένα το παιχνίδι σου χαρακτηρίζεται κυρίως από το σουτ. Ποια είναι η αίσθηση σου όταν παίζεις, σκέφτεσαι το προηγούμενο σουτ, αν είναι χαμένο για παράδειγμα;
Χ.Μ.: ”Αν ξεκινήσω ένα ματς με δύο άστοχα σουτ, στο τρίτο θα σκεφτώ τα δύο προηγούμενα, αλλά θα το πάρω για να το βάλω. Μπορεί να το έχω στο μυαλό μου, αλλά δεν με επηρεάζει στις αποφάσεις μου, θα το πάρω το σουτ για να το βάλω”.
ΕΡ: Έχεις άγχος όταν παίζεις;
Χ.Μ.: ”Έχω πολύ άγχος, αν και απ’ ότι μου λένε οι συμπαίκτες μου δεν το δείχνω. Το άγχος δεν μου βγαίνει πριν τον αγώνα, ούτε στη διάρκεια του, αλλά στις δύο πρώτες φάσεις. Εκεί, μέχρι να ξεμπουκώσω, να πάω 2-3 φορές πάνω-κάτω στο γήπεδο, με πιάνει τρελό άγχος. Μετά τέλος, όλα οκ! ”.
ΕΡ: Το μπασκετικό σου απωθημένο ποιο είναι; Ένα παιχνίδι, που έχεις πει, αυτό ρε γαμώτο ήθελα να το κερδίσω και μου στοίχησε…
Χ.Μ.: ‘‘Ένα ματς που θυμάμαι, είναι πάλι στο εφηβικό, την πρώτη χρονιά που ήρθα Χαλκίδα μετά τον Δούκα, που έχοντας κερδίσει μέσα στην Αρτάκη με 10 πόντους και με 1 πόντο την Παναγίτσα, θέλαμε μια νίκη στο β’ γύρο απέναντι στις δύο ομάδες για να περάσουμε στην επόμενη φάση. Παίζουμε λοιπόν, στην έδρας με τον Αλέξανδρο Αρτάκης, χάνουμε με 15 πόντους στο ημίχρονο, καταφέρνουμε το γυρνάμε και στα 3′ για το τέλος παθαίνει διάστρεμμα ο Σταθόπουλος και βγαίνει με κράμπες και στα δύο πόδια ο Χροναίος. Θα μπορούσαμε αν είχαμε περάσει τότε, να είχαμε ένα τίτλο ακόμα στο εφηβικό”.
ΕΡ: Οι καλύτερες δικές σου εμφανίσεις, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ποιες ήταν;
Χ.Μ.: ‘‘Έχω βάλει και 10 τρίποντα στη Β’ ΕΣΚΑΣΕ αλλά δεν θα σταθώ εκεί. Σε Εθνικές κατηγορίες, έχω κάνει ένα πολύ καλό παιχνίδι μέσα στη Χίο, στη Γ’ Εθνική που είχαμε χάσει στην παράταση. Εκεί πιστεύω, είχα κάνει το καλύτερο παιχνίδι μου, όπως ξεχωρίζω και την εμφάνιση μου στην έδρα μας αντίπαλο την Ραφήνα που επίσης είχαμε πάει στην παράταση, αλλά εκεί κερδίσαμε κιόλας”.
ΕΡ: Οι καλύτεροι συμπαίκτες που είχες ποιοι ήταν; Με ποιους θα έφτιαχνες την καλύτερη πεντάδα και ποιον θα έβαζες στον πάγκο να σας καθοδηγεί;
Χ,Μ.: ”Στον πάγκο θα έβαζα σίγουρα τον κόουτς Βασίλη Μπρατσιάκο. Από παίκτες τώρα…Δύσκολη επιλογή…Θα έβαζα τον Ζώη Καράμπελα, που παίζαμε μαζί στον Δούκα και τώρα αγωνίζεται στο Περιστέρι, αλλά ας τον αφήσω απ’ έξω καθώς παίξαμε μαζί μόλις για μια χρονιά. Θα βάλω σίγουρα τον Σταθόπουλο, τον Μπαρώτα, παιδιά που μεγαλώσαμε μπασκετικά μαζί, σίγουρα τον Πελεκούδα, για μένα ο πιο ολοκληρωμένος ψηλός, αλλά και τον Κατσούλα, που πήραμε μαζί ένα πρωτάθλημα και μια άνοδο και ήταν ο αρχηγός της ομάδας μας, πριν από εμένα. Είπα πέντε, αλλά δεν μπορώ να μη βάλω και τον Σωτήρη Χατζηστάμου, μέντορας μου, ένας παίκτης που με βοήθησε πολύ όπως και την ομάδα μας συνολικά”.
”Όλοι θα μου λείψουν, αλλά πρέπει να κοιτάξω την καριέρα μου. Κάποια στιγμή όλοι μας προχωράμε, κάνουμε το επόμενο βήμα, πιστεύω πως ήρθε η ώρα και για εμένα”
ΕΡ: Τον Αύγουστο φεύγεις, ξεκινάς μια νέα καριέρα σε μια άλλη χώρα. Δεν θα σου λείψει η Χαλκίδα, η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, πως θα τα διαχειριστείς όλα αυτά;
Χ.Μ.: ‘‘Σίγουρα θα μου λείψουν όλοι. Οι γονείς μου, η αδερφή μου, οι φίλοι μου, η πόλη μου… Όλοι θα μου λείψουν, αλλά πρέπει να κοιτάξω την καριέρα μου. Κάποια στιγμή όλοι μας προχωράμε, κάνουμε το επόμενο βήμα, πιστεύω πως ήρθε η ώρα και για εμένα. Θέλω με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω όλους εκείνους που με στηρίζουν και με αγαπάνε και να τους πω, πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τους βγάλω ασπροπρόσωπους και να τους κάνω περήφανους”.
Συνέντευξη: Παναγιώτης Νικολάου
Φωτογραφίες: Γιάννης Δαλιάνης
