Το πρωτάθλημα ανεξάρτητων ομάδων διοργανώνεται και πάλι στη Χαλκίδα μετά από 15 χρόνια και αποτελεί μεταξύ άλλων μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βρεθούν σε παλιούς γνώριμους χώρους, άνθρωποι που γνωρίστηκαν μέσα από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, να θυμηθούν τα παλιά και να ξαναπαίξουν μπάσκετ!
Ο Γιάννης Σακελλαράκης, που αν δεν ήταν πολιτικός μηχανικός θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν δημοσιογράφος, αρθρογραφεί σήμερα στο stereabasket.gr και αναφέρεται ΄με γλαφυρό τρόπο στον Δημήτρη Πετρίλη που έκανε το δικό του μπασκετικό…come back αγωνιζόμενος στο ανεξάρτητο πρωτάθλημα ”Chalkis Basket 2023” με το Σύλλογο Μικρασιατών ”Η Νεάπολη” πετυχαίνοντας με το…καλησπέρα 10 πόντους!
”Σήμερα θα σας μιλήσω για τον αδερφικό μου φίλο το Δημήτρη Πετρίλη. Ο Δημήτρης έκανε χτες ένα ακόμη μπασκετικό come-back στη ζωή του στο εργασιακό πρωτάθλημα.
Δεν επέστρεψε από κάποιο τραυματισμό. Δεν επέστρεψε από ηθελημένη αγωνιστική αποχή. Απλά, αυτή η ατάκα πάντα τον εξιτάριζε. Πάντοτε, όταν έκανε κάτι γουστόζικο, ακόμη και για πρώτη φορά, έλεγε: «έκανα το come-back». Eίναι προφανές πως οι αποχωρήσεις του ΜJ τον έχουν σημαδέψει από τότε.
Γενικά τον έχει σημαδέψει η σπυριάρα στρογγυλή θεά και παρότι έχει άλλες τρεις πιο όμορφες θηλυκές εντός του σπιτιού του, είναι δεδομένο πως πάντα θα τον μαγεύει και αυτή του μπάσκετ.
Από μικρός όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο και καθόμασταν στο ίδιο το θρανίο, (δε μου λεγε σ’ αγαπώ φυσικά), αυτό που θυμάμαι είναι πως η πορτοκαλί μπάλα ήταν η προέκταση του χεριού του. (πώς είναι τα σημερινά παιδιά με τα smartphones? Ε, κάπως έτσι). Αυτό είχε ως συνέπεια, ένα τρομερά ζηλευτό touch που τον έκανε και ξεχώριζε.
Όπως και το άλμα του. Στο σουτ υστερούσε, όμως τα κρίσιμα πιστέψτε με τα έβαζε.
Στα διαλείμματα, στην αυλή ίσως και στις τουαλέτες, ντριμπλάριζε έτσι χωρίς λόγο.
Η σκέτη ντρίμπλα, αυτό το πιο μη διασκεδαστικό πράγμα σε μια προπόνηση της ΑΓΕΧ που πηγαίναμε τότε οι πιο πολλοί, ήταν μια ρουτίνα για το Δημήτρη. Όπως κοιτάς το κινητό σου χωρίς λόγο τη σήμερον ημέρα, ενώ έχεις κάνει σκρολ down μερικά δευτερόλεπτα πριν.
Μερικά δευτερόλεπτα πριν μπει η δασκάλα στην τάξη , κάποιοι διάβαζαν άλλη μια φορά για επανάληψη το μάθημα. Κάποιοι άλλοι φωνασκούσαν. Κάποιοι άλλοι κορόιδευαν ένα συμμαθητή τους. Ο Δημήτρης ντριμπλάριζε με την μπάλα μπάσκετ έτσι με τίποτα και ποτέ δε θα του έκλεβες την μπάλα. (μεταξύ μας είχε και δυνατό αγκώνα χεχε).Η χαρά του η μεγάλη να βρει και μια δεύτερη μπάλα να ντριμπλάρει ταυτόχρονα και με αυτή.
Το αγαπούσαμε πολύ το μπάσκετ. Στις Αλυκές και στα Αστέρια είχε τουρνουά που πηγαίναμε, όμως οι NBAers (αυτοί που έπαιζαν σε ΕΣΚΑ) ήταν πάντα απροσπέλαστοι και είχαν και τη διαιτησία.
Πηγαίναμε σε τουρνουά 3ον3 στο ΣΕΦ (Reebok Pump), βέβαια από τρόπαια παίρναμε μόνο τις αναμνηστικές φανέλες. Μια φορά μόνο κοντέψαμε να κάνουμε κάτι ,τότε που εγώ έβαλα ένα τρίποντο στα τελευταία δυο δευτερόλεπτα και μας στοίχισαν οι πανηγυρισμοί. (Δεν παίξαμε άμυνα σε γρήγορη επαναφορά και το φάγαμε σε νεκρό χρόνο).
Αλλά εκεί δεν ήταν το τέλος των ψευδαισθήσεων. Το τέλος ήταν όταν πήγε Αγγλία να σπουδάσει και θεωρούσε πως θα κάνει τους Άγγλους μπασκετόφιλους ενώ έψαχναν να βρουν το κοτσάνι να πιάσουν την μπάλα.
Στην πορεία μεγαλώνεις, Πιστεύεις πως είσαι ακόμη παιδί, μπασκετικά, αλλά το μόνο που καταλήγεις να κάνεις είναι να παίρνεις τζούρα παρκέ από τις προπονήσεις των παιδιών σου.
Κι αυτό, γιατί στην καθημερινότητα πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνεις και πιο εύκολο να οργανώσεις από έναν αγώνα μπάσκετ. Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι με άσβεστο μεράκι και καψούρα που πάντα θα οργανώνουν (όπως όσοι ασχολούνται με το εργασιακό που επανήλθε) και πάντα θα υπάρχουν τύποι που θα μετέχουν όπως ο Δημήτρης αλλά κι εγώ αν δεν είχα τα προβλήματα υγείας μου. Το Δημήτρη το θαύμαζα πάντα στο μπάσκετ. Είχαμε διακριτούς ρόλους: αυτός έβαζε καλάθια και εγώ πανηγύριζα. Να σας πω όμως τον πόνο μου, τον ζήλευα που κάρφωνε και εγώ αυτό δε θα το ζούσα ποτέ. (εσχάτως ελπίζω σε κανά τσιπάκι των εμβολίων μιας νέας πανδημίας).
Συνέχισε έτσι αδερφέ μου Δημήτρη και κάνε όσα περισσότερα ….come back μπορείς”.
